YOU  WANT  ME  TO  CHANGE

SIERGIEJ  IWANOWICZ  FIODOROW
niezrozumiały wyrzutek || rosyjski emigrant

Rosyjska Tuła nie jest wielkim miastem, nie posiada tysiąca rodzajów multipleksów, nie jest też otoczona wielkim, groźnym lasem ani przyjaznym kompleksem zieleni, a mimo to posiadła magiczny dar przyciągania  do siebie ludzi co najmniej osobliwych i niezrozumiałych. Tuła po wielu latach stała się domem społecznych wyrzutków, outsiderów, tworów wyalienowanych z własnej winy i ich dzieci, niczego jeszcze nie świadomych przyszłych aspołecznych emigrantów-ignorantów. Tuła była domem Siergieja Iwanowicza Fiodrowa i jego pokręconej rodziny od przeszło dziesięciu lat, gdy nagle doszczętnie i bez żadnej zapowiedzi strawił ją pożar.

Miałem chyba dziesięć, może jedenaście lat, kiedy Tuła stanęła w płomieniach. To był lipiec, gorący i parny. Ledwie zdążyłem zasnąć, gdy nagle, w dziwnym pośpiechu, rodzice zaczęli nas budzić. Jeśli wierzyłbym ślepo zegarowi wiszącemu na ścianie, powiedziałbym że jest środek nocy, ja jednak bardziej ufałem własnym oczom, aniżeli złowieszczemu tykaniu, a te za oknem widziały wschodzący świt. Osmalona szyba w tamtej chwili nie przyciągała należycie mojej uwagi, bardziej skupiony byłem na poleceniach matki niż próbie zrozumienia co się właściwie dzieje. Zaspany nieudolnie próbowałem się ubrać, ale nawet na to nie starczało nam czasu. Któreś z rodziców mocno złapało mnie za dłoń i siłą zaczęło ciągnąć do wyjścia, zupełnie nie zwracając uwagi na moje krzyki i wszelkiego rodzaju protesty. Po kilku długich minutach znaleźliśmy się na dworze. Ogień właśnie pożerał moją sypialnie, rozbijał szkło, wyrzucał na ulicę drobne rzeczy i popiół. Uścisk dłoni przybrał na sile, siostra niezgrabnie zarzuciła mi rękę na plecy. Chyba dopiero wtedy zrozumieliśmy, że nasz dom przestał istnieć i odtąd możemy polegać tylko na sobie.

Woda ze strażackich węży lała się całą noc, potem nawet niebo zaczęło płakać nad ich losem i choć Siergiej nie uronił ani jednej łzy, towarzyszył mu niewyobrażalny smutek i pustka. Fiodorowie nie chcieli by te uczucia stanowiły o przyszłości ich dzieci; pogrzebali swoją przeszłość w jałowej, rosyjskiej ziemi i wybrali dla swoich potomków inną ojczyznę - deszczową Anglię. Nie pomyśleli tylko, że kraj z tak przygnębiającą pogodą będzie sprzyjał pielęgnacji przykrych, bolesnych wspomnień.

Deszcz niósł ukojenie, a zarazem rodził wiele niezrozumiałych pytań. Dawał nadzieję na lepsze jutro i nie pozwalał zapomnieć o wczoraj. Anglia nie była domem, nie moim, a jednak nauczyłem się udawać, że przebywanie w niej sprawia mi radość. Tęskniłem za Tułą, niewielkim domem i przytulnym poddaszem, choć obecna kamienica zdawała się być przestronniejsza i bardziej przystosowana do naszych potrzeb. Nienawidziłem funkcjonalności Bath, nienawidziłem angielskiego, nowej szkoły, tutejszych ludzi i ich akcentu. Moje serce biło dla Rosji, wyrywało się do niej każdego dnia, choć wtedy jeszcze nie zdawałem sobie z tego sprawy. Szukałem wybawienia, chciałem oderwać się od rzeczywistości, zacząłem żyć marzeniami. I wtedy pojawiła się magia. 

List z Hogwartu był rzeczą przedziwną. Wprowadził zamęt pomiędzy zgodną dotąd rodzinę i podzielił ją na dwie, całkiem odmienne, części. Iwanowi, prostoliniowemu chłopu, coś takiego w głowie się po prostu nie mieściło. Był oburzony, twierdził że rodzina padła ofiarą jakiegoś okropnego żartu, bo przecież Anglicy nie lubią przyjezdnych. Jego żona, Lizawieta, zdawała się być nadzwyczaj opanowana. Nie zaskoczyła ją ani reakcja męża, ani mała płomykówka, która przyniosła list. Po miesiącu została ze sfatygowaną różdżką, mieszkaniem, dwójką dzieci i papierami rozwodowymi na stole.

Doskonale pamiętam, kiedy pierwszy raz zobaczyłem zamek przemierzając jezioro łódką.  Był ogromny, przytłaczający, straszny na pierwszy rzut oka, a jednak miał w sobie coś znajomego, magicznego właśnie, co tak kochałem w Tule. Byłem tak oszołomiony tym odkryciem, że nie zwracałem na nic większej uwagi. Kiedy wyczytano moje nazwisko nie odczuwałem strachu, moje myśli zaprzątał niemy triumf, w końcu odnalazłem swój dom. Nie słyszałem nawet co w tamtym momencie wykrzyczała Tiara, po prostu podszedłem do stołu, który najgłośniej wiwatował. Dopiero na drugi dzień zdałem sobie sprawę, że stałem się Gryfonem.

Siergiej zaczął żyć marzeniami, zamykać się w sobie. Nikt nie znał jego historii, nikt go nie rozumiał, nikt nie próbował poznać. Zaczął dużo czytać, uczyć się, chłonął magię niczym gąbka, a potem na jej wzór chciał się zmieniać i dostosowywać, jakby ktoś odgórnie nakazywał mu liczne przemiany. Miał różne oblicza, jedne lepsze, drugie gorsze, lecz każde na swój sposób prawdziwe. Każdego ranka przywdziewał inną maskę i wychodził na szkolny korytarz gotów na każdą ewentualność. Czasem żył na krawędzi, czasem był przesadnie ostrożny, nigdy nie ujawniał co nim kieruje, gdy zmienia kolejne maski.

Nie wolno się przyzwyczajać. Strach boli, ludzie bolą, myśli bolą. Wszystko boli. Nikt nie chce poznać prawdy, więc jej nie zna. Przesadna ostrożność nigdy nie zawadzi. Lubię udawać. Szukam siebie. Nie ma litości. Winny musi ponieść karę. Pozory mylą. Emigrant też człowiek. Inny nie znaczy gorszy. Słowa ranią. Tęsknota zabija.