God, freedom!

Dziś też przyszła. Patrzył, jak odmierza krokami długość jednego boku. Dwanaście kobiecych, drobnych kroków. Później drugi bok. Dwanaście kobiecych, delikatnych kroków. I zerknięcie przez szyby do środka, choć trudno było przez nie wypatrzyć cokolwiek. Czasami, gdy nie padało i ściany kamieniczki były suche, kobieta stawała na jej rogu i odchylała mocno do tyłu ramiona. Wtedy jej dłonie i ramiona spoczywały na dwóch ścianach. Patrząc na nią, pomyślał o rzeźbach zdobiących stare żaglowce. Piękne kobiety z nagimi piersiami, wolne i odważne. Nigdy nie stała w ten sposób zbyt długo, a gdy jej się to zdarzyło, zawstydzona opuszczała wzrok.

A m e l i a   H a r t

 ...jesteś taka sama.

Kiedy Anna skończyła dwadzieścia lat, zawołała swoją matkę i oznajmiła, iż wyrusza do Bristolu w poszukiwaniu męża. Prawda była taka, iż po prostu chciała dać sobie trochę w żyłę, niemal za darmo, jedynie pokazując piersi. Rodzicielka jej, zacisnąwszy mocno pięści, pokiwała głową, nie patrząc córce w oczy. Później dopiero jej ciężki głos odbijał się od ścian i spływał rurami ogrzewania centralnego aż na parter, gdzie domownicy wsłuchiwali się w staromodne przekleństwa. Uparta Anna jednak i tak opuściła rodzinną wioskę, udając się do miasta, gdzie, jak planowała, ostro się zabawiła. Raz zdarzyło jej się zasnąć na ulicy, po czym pojawił się książę na białym rumaku i przygarnął pod swój dach. Nie wiadomo jak, nie wiadomo skąd, na świecie pojawiła się Amelia. Życie jak z bajki, rzec by można. Zakochane, młode małżeństwo wydaje na świat potomstwo, pieniądze mają, w nałogi nie popadli, wszystko tak, jak trzeba. Do czasu jednak, bo przecież nic bajką nie jest. Umiera matula, a zrozpaczony książę na białym rumaku (czytaj ojciec Amelii) stwierdza, iż sam córki nie wychowa, więc oddaje ją pod opiekę własnych rodziców. I tak to sobie Amelka, nie świadoma zupełnie, co się w okół niej dzieje, żyła. A życie przecież takie piękne, że nie sposób z niego nie korzystać!

Przypatrz się dokładnie. Tam w oddali. Idzie. Powoli zbliża się do Ciebie, wykrzywiając usta w uroczym uśmiechu, wyciąga ku Tobie drobne dłonie o chudziutkich, bladych palcach. Delikatnie je łapiesz bojąc się, że zaraz złamiesz którąś z kości. Wygląda jak porcelanowa laleczka o zwyczajnych proporcjach, idealnie gładkiej skórze, z kilkoma małymi piegami dorysowanymi na twarzyczce. Ma błękitne oczy z przepiórczymi kropkami na tęczówce. Kosmyki jasnych włosów tańczą dookoła buzi. Nie jest wybitnie piękna, jest zwyczajnie interesująca, o ile ktokolwiek jest w stanie zainteresować się osóbką tak naturalną, bez grama makijażu, nie podkreślającą swoich kobiecych krągłości, jedynie zgrabne nogi. Nie sympatyzuje z wydekoltowanymi bluzeczkami do połowy brzucha. Zwykle ubrana jest w coś za dużego, bezkształtnego. Aż chciałoby się podejść, pocieszyć, przytulić i powiedzieć, że wszystko będzie dobrze, że kupi sobie nową czerwoną sukienkę, że w końcu pomaluje sobie usta. Mogłaby, gdyby tylko chciała. Jednak po co jej to? Natury się nie oszuka, jak mawia.

- Kimże jesteś?

- Określać, znaczy ograniczać...

Niepozorna, acz przyjaźnie nastawiona do świata panienka. Uśmiech na jej porcelanowej twarzyczce gości niemal cały czas. W oczach kryje się ciepło i pokłady miłości, nienaruszonej, gdyż panience Hart jeszcze kochać nie przyszło. Amelia jest tym typem, którego się jednoznacznie określić nie da. Wciąż się zmienia, bardziej niżby przystało, wciąż miewa wahania nastrojów i nie wie do końca, czego od ludzi chce. Wie jednak czego chce od życia, wiedzą tą jednak się z nikim nie dzieli. Popadanie ze skrajności w skrajność to dla niej coś normalnego, codziennego. Wbrew pozorom idzie jednak ją zrozumieć. Choć nie da się pojąć do końca. Blondyneczka jest osobą pełną większych i mniejszych tajemnic, które światła dziennego nie ujrzą chyba nigdy. Jest odpowiedzialna i poukładana (nie w głowie, jedynie w działaniach). Nie zwykła przebywać w gronie rozchichotanych przyjaciółek, jest na tyle cicha, by nie zauważono jej w kolorowym tłumie. Nigdy, przenigdy nie będzie zapobiegać o czyjeś zainteresowanie, chyba, że się o to założy. Ach właśnie, cechuje ją także chorobliwa wręcz ambicja, dlatego też, gdyby już zaczęła z kimś rozmawiać, a ten założyłby się, że czegoś nie zrobi - uczyniłaby to zaraz. Rzec by można, iż jest to największa jej wada, choć czasem bywa śmiesznie. Przez takowe zakłady na przykład, w wieku lat czternastu przeżyła swój pierwszy pocałunek, czego do końca nie pamięta, ale wie tyle, iż chłopak przyjemnego oddechu nie miał i nie ma raczej do dziś dzień. Nigdy nie odmawia pomocy, chociaż nie posiada zbyt ożywionego sumienia. Szkoda jej ludzi, poza tym żyje nadzieją, że gdyby ona potrzebowałaby pomocy, ta byłaby jej udzielona. Amelia także nigdy nie myśli o tym, co będzie. Liczy się to co tu i teraz. Jest nieco zdziczałą realistką, jak określił to jeden z tych, który miał okazję ją poznać.  

 

Ravenclaw | VII

27. 10. 1960 | Bristol

Cis | 11,5 cala | Żądło mantykory

Czysta | Lama | Bogina nie widziała

[Cześć! To coś powyżej kiedyś na pewno ulegnie zmianom, tak bardzo nie umiem pisać kart. Przepraszam! Jednak uwielbiam wątki, zwłaszcza te dłuższe i sensowne. Powiązaniami także nie gardzę. Chyba nic więcej dodawać nie muszę... Zapraszam do wącenia!]