there's no fucking rules, dude

RUSSELL CALLAGHAN

VII, RAVENCLAW, PREFEKT NACZELNY / CZYSTA / 14 V 1959 /

Życie wydaje się takie, jakby właśnie przemykało między palcami pospiesznie, nie dając możliwości rozkoszowania się daną chwilą. Chwilą, która jest dla człowieka czymś doskonałym, cudownym. Umyka ono przy każdym mrugnięciu czy zerknięciu przez ramię, żeby tylko upewnić się, iż zło czyhające za nami, nie zamierza chwycić się kurczowo naszych ramion, dodatkowo oferując nam ciężar. A tego mamy już za dużo. Jednego dnia wypełnieni jesteśmy energią po każdą komórkę, by następnego wlec się z ubolewaniem przez korytarz zamczyska. Jakoby sprawiało nam trudność utrzymanie się w pionie, zadarcie czubka nosa do góry tak, że ludzie od razu rozsuwaliby się niczym Morze Czerwone przed Mojżeszem. Noc zaś bywała taka sama. Chłodna i kojąca. Zarazem spokojna, ale wzbudzająca strach i skrywająca niebezpieczeństwo w swoich ciemnościach.

Chwila może zmienić wiele. Nietakt, ułamek sekundy potrafi obrócić życie do góry nogami. Niektórzy nie zdają sobie z tego sprawy dopóty, dopóki ktoś nie postanowi ich w tym uświadomić. Osoba postronna. Taka, która jest dla nas niczym; mijamy się z nią na co dzień, a właśnie ona jako pierwsza powie nam coś, co od razu przykuje naszą uwagę, dzięki czemu będziemy rozsądniejsi. Zaś przyjaciel wydaje się być na ten moment wrogiem. Kimś, kto specjalnie przemilczał naszą zmianę w zachowaniu, jakby jego pragnieniem był upadek, sięgnięcie dna i utracenie wszystkiego, co kiedyś należało do nas.

Nagle dochodzimy do wniosku, że stajemy się kimś, kto jest najtrudniej akceptowany przez resztę. Tymi, którzy cieszą się, którzy się nie przejmują i zdają się być takimi, jakby nie mieli niczego do stracenia. Nuż, może nie mamy, może pozostała nam wątpliwa egzystencja?

Przez tyle czasu wydawać by się mogło, że jesteś człowiekiem, który w pełni usatysfakcjonuje ludzkość, lecz coś się przełamuje. A ty… stajesz się kimś, kto powinien drzemać w tobie od samego początku. Zachowujesz się tak, jakby nie istniała dla ciebie jakakolwiek norma; jakbyś był cynikiem, trzymającym emocje na wodzy. Jakbyś był osobą, która nie ma zamiaru przejmować się czyimś losem, póki nie dostrzeże w nim korzyści dla siebie. Sprawiasz wrażenie na tyle przejętego czyimś losem, że ludzie nie podchodzą do ciebie, bo i tak wiedzą, że zrobisz wszystko, byleby komuś nie ulec.

Najlepsze jest to, że sam nie potrafisz sprecyzować, kim jesteś, jakie masz uczucia i kto jest dla ciebie najważniejszy. Nie potrafisz odpowiedzieć na najprostsze pytania; owijasz wszystkich w bawełnę, a oni naiwnie tego wysłuchują. Ty zaś kręcisz z politowaniem głową, wzdychając w imieniu bezsilności, odczuwając nieprzyjemny ból po ostatnich doznaniach. Skupiasz się tylko na uspokojeniu się, bo może i trzymasz te emocje, ale nie oznacza to, że ich nie widać, że nie odczuwasz.  Doskonale wiesz, gdy nerwy sięgają zenitu, a ty masz zamiar się wydrzeć i zabić. Zbesztać i pozostawić bez szans na odpowiedź. Gdy już jednak zadecydujesz się pozostać i oczekiwać reakcji, jakiejkolwiek odpowiedzi, twoje sztormowe tęczówki z przenikliwością obserwują rozmówcę, zaś w kącikach bladych warg czai się ironiczny uśmiech, gdy do twoich uszu nadal nie dochodzi żaden odgłos, jaki miałby wydobyć się z gardła rozmówcy.

Czasem podejmujesz decyzje w mgnieniu oka, na chwilę przed rozwiązaniem. Robisz coś, choć przez pierwsze minuty nie wyjaśnisz towarzystwu bacznie przyglądającemu się twojej osobie. Jesteś kimś, kogo zarazem nie ma w tym ciele, które już zdążyło swoje wycierpieć. Masz manię milczenia i obserwowania; oceniania i zastanawiania się czy ludzie są tacy, jacy są, czy tylko umiejętnie odgrywają dane role w swoim życiu, odrzucając na bok prawdziwą tożsamość.

Masz trudności. Rzadko kiedy mówisz o uczuciach. Niektórzy nawet mówili między sobą, że takich nie posiadasz. Uważali, że nie doceniasz jakichkolwiek wartości życia, jakby one dla ciebie nie istniały. Dawałeś im to na tacy, by łykali swoje plotki, w które wierzyli. Sam nie możesz czegoś powiedzieć. Masz potrzebę pokazania, ale na swój specyficzny sposób. Stałeś się kimś, kto jest trudny do zdefiniowania, choć twoje zachowanie wcale nie robi z ciebie ciężkiego przypadku, którym ktoś może się zaintrygować.

Kiedykolwiek zastanawiałeś się czy są jakieś zasady, jakie nie są ci obce? Myślałeś nad tym, że nieraz język uchować powinieneś za rzędem zębów, powstrzymując się od jadowitego, przepełnionego sarkazmem, zdania? Brałeś pod uwagę to, kim jesteś, kim się stałeś? A może nigdy nie patrzyłeś z perspektywy osób trzecich na to, co wyprawiasz?

Nigdy. Po prostu stałeś się tym, kim jesteś. Trudnym do zrozumienia człowiekiem. Zagadką, oksymoronem, zmorą; jeszcze nieznienawidzoną osobą, której charakter i zachowanie pozostawia wiele do życzenia, ale kto by się tym przejmował? Już i tak rok dłużej przesiadujesz w tej całej farsie.

.................................................................................................................

Bez ogromnej rozpiski. Cenimy długie, ciekawe wątki; nie umiemy wymyślać powiązań, a czasem się zdarza olewać na rzecz jednej postaci, więc równie dobrze można przeczekać te dwa dni i dopiero wtedy się upomnieć. No, chyba że wątek znudzi, tudzież postać nie odpowiada (lub nie ma pomysłu) to wtedy coś się tam napisze; karta marnej jakości, niedługa, żeby nie być zależnym od niej w pisaniu. Karta po chamsku skopiowana z innego, uśmierconego bloga. Będzie powoli zmieniana, wybaczcie!

.................................................................................................................