siałababamak.

Jeśli się nad tym le­piej zas­ta­nowić, baśnie nig­dy na nic nie przed­sta­wiały dowodów.

Występo­wał w nich przys­tojny książę... czy nap­rawdę był ta­ki? A może po pros­tu ludzie na­zywa­li go przys­tojnym, bo był księciem? Dziew­czy­na była piękna jak po­ranek... no dob­rze, ale który po­ranek? Kiedy le­je deszcz, trud­no na­wet wyj­rzeć przez ok­no, by się o tym prze­konać! Opo­wieści nie chciały, byś myślała – chciały, byś wie­rzyła w to, co ci opo­wiadają...

Blake Jules Carter

28.02.1961 || Cumbernauld, Szkocja || Mugolaczka ||Hufflepuff, VI klasa 

Leszczyna, 12 cali, róg jednorożca || Alpaka || Clown

Te, pani kapitan, gdzie te pałke niesie?

Była naprawdę grzeczną i nie sprawiającą kłopotów córeczką, chociaż nie mogłaby nosić zacnego miana dziecka, gdyby nie stłukła wazonu czy nie pomalowała kota flamastrami, bo no zobacz, tatku, w kfiatki ładniejsy. Miała domek dla lalek urządzony na dolnej półce biblioteczki, co tydzień robiła wielkie sprzątanie, wyjmowała drewniane mebelki, szmaciane lalki sadzała w rządku i wycierała kurz, ustawiała plastikowe bibeloty i rysowała nowe obrazy, coby lale siorbnęły sztuki w swoim idealnym życiu. Bawiąc się w dom z namaszczeniem odgrywała rolę rozwodu, ach, takiej rozpaczy nie widział nawet Rhett Butler patrzący na Scarlett wzdychającą za tym glutowatym ćwokiem Ashleyem! A mama tylko kręciła głową, jedną ręką mieszając zupę, drugą przeglądając jeszcze raz wniosek o alimenty. Wprawdzie nie była to jedna z historii wartych uwagi, w końcu ludzie się ze sobą rozchodzą, ale trzeba wam wiedzieć, że biologiczny ojciec Blake porzucił rodzinę gdy dziewczynka miała osiem lat. Powód na szczęście nie był cycaty i długonogi, facet po prostu stchórzył, gdy w drodze było drugie dziecko. Nie oceniamy go, widać miał swoje powódki, że wolał wrócić do nadpobudliwej mamusi, niźli żyć szczęśliwie z wartościową kobietą. To je facet, tego nie zrozumiesz.

Czy biedna, podatna na bodźce psychika dziecka ucierpiała jakoś szczególnie dotkliwie? Nie, nie potrzebowała psychologa, psa czy nowej zabawki, wtedy jeszcze nie rozumiała, co dokładnie się dzieje, dlaczego tatko zniknął i wracał tylko na weekendy, podczas których mijał się z mamcią w korytarzu jak bezimienni urzędnicy z wielkiej korporacji, dlaczego babcia nazywa tatka 'chłopem w damskich gaciach', ani kim jest ten elegancki pan, który zasypywał mamę poradami odnośnie spraw o dziwnych nazwach. Dziewięcioletnia Blake była dzieckiem mądrym, acz tylko dzieckiem, na szczęście wychowywała się w środowisku pełnym miłości, nie wygórowanych ambicji i nikt nie oczekiwał od niej, że zrozumie. Najbardziej bala się wtedy tego, że jak już będzie wystarczająco duża do zabawy w prawdziwy dom, to nie będzie miała zamiennika dla wymyślonego męża, dzieci-lalki znikną zupełnie, a miniaturowa kuchenka taką pozostanie. A mamcia i tatko byliby smutni, gdyby ich córeczka nie miała z kim spędzać wolnego czasu na efektownych rozwodach i herbatkach z odgiętym palcem.

List z Hogwartu pojawił się nagle, jeszcze szybciej nadszedł pierwszy września, kiedy trzeba było porzucić rodzinne strony na rzecz wielkiej lokomotywy i tłumu dzieciaków biegających w każdą stronę. Stresowała się, bo wrzucono ją na głęboka wodę świata, który poznała jedynie przez krótkie streszczenie pracownika Ministerstwa. Każdy o czymś gadał, o Nie Miała Pojęcia Kim, o śmierciożercach, o różnych zajęciach lekcyjnych, domniemywano o domu, do którego się trafi. Osoby, z którymi siedziała w przedziale niezbyt przypadły jej do gustu, bo na kilometr czuć było od nich wyższość, na szczęście potem trafili oni do innych domów i nie musiała się z nimi użerać. Carter nie miała powodów, aby stresować się Ceremonią Przydziału, gdyż nikt nie wpoił jej stereotypów o poszczególnych domach, ale jak rozejrzała się po stołach to od razu podjęła decyzję, że wszędzie, oby nie do tego z wężem. Tamci mieli zwyczajnie wredne mordy, a ona z takimi pokojowo funkcjonować nie potrafiła. Kilkanaście minut później dumna jak paw siedziała z innymi Puchonami i przekłuła ją tylko nutka niepewności, czy aby na pewno będzie dobrze.

Było. I jest nadal, bo choć przez ostatnie pięć lat nauki spotykała się z nieprzyjemnościami ze strony fanatyków czystości krwi, poznała też mnóstwo cudownych osób. Miewa wzloty i upadki, pracę domową zostawia na ostatnią chwilę i później niemal na kolanach błaga bibliotekarkę, aby pozwoliła jej wypożyczyć potrzebną książkę. Czasem woli pospać dłużej, niż iść na śniadanie, co potem skutkuje narzekaniem na niechybny zgon z powodu głodu albo nalotem na kuchnię; całe szczęście, że skrzaty są pokojowo nastawione i kopsną kawałek zapiekanki albo ciasta. W drugiej klasie pokochała quidditch, a zapał włożony w grę został doceniony zarówno gdy dostała się na pozycję pałkarza, jak i kiedy w zeszłym roku mianowano ją kapitanem drużyny Puchonów. Funkcja odpowiedzialna, Blake zdaje sobie sprawę z tego, że nie wystarczy pokrzykiwanie na kolegów, a noce zarwane na wymyślaniu taktyki i wykrywaniu błędów będą nieodłącznym punktem jej 'kariery'. Poza tym jest zwyczajną uczennicą, która nie wyróżnia się ani ocenami, ani wyglądem, niczym w sumie. Gdy pragnie spokoju przesiaduje w bibliotece albo nad jeziorem póki ciepło, a towarzystwo nietrudno znaleźć, gdy jest się dość optymistycznie nastawionym do świata. Ale bez przesady, wiecznego uśmiechu nie zaznasz, a czasem kropla kpiny się trafi, bo to przecież takie zabawne rozmawiać z idiotami.

Żadna też z niej femme fatale. Nie jest na tyle odważna, aby bez zająknięcia pogadać z którymś z przystojnych kolegów, których zwykle tylko obserwuje na korytarzu i stara się nie dopuścić, aby zbyt często jej spojrzenia zostały zauważone. Dużo uczennic tak robi, prawda? Chowa nos za książką i co kilka sekund kontroluje sytuację, czy koleżka wciąż tam stoi, czy już zniknął, ale w drugim przypadku łatwo można sobie znaleźć drugi obiekt. I nie, nie jest kochliwa, nigdy nawet nie miała tej dziewczyńskiej obsesji na czyimś punkcie, która nie pozwalała patrzeć na lubego rozmawiającego z koleżanką. Może to kwestia świadomości, że jako Puchonka ma znacznie mniejsze szanse, poza tym to głupie, zawracać sobie głowę kimś, kogo się nie zna, a przy szczęściu Carter przystojniak=dekiel. Och, o czym my w ogóle rozmawiamy, do nauki, a nie latać po krzakach!

Jako, iż uroda jest względnym pojęciem, a i gusta są inne, nie sposób ocenić, czy Blake należy do ładnych dziewczyn. Ma metr sześćdziesiąt siedem wzrostu, szczupłą sylwetkę i długie, ciemnobrązowe włosy oraz oczy pod kolor. Za upartość się płaci, więc przez własną decyzję nie nosiła aparatu, czego skutkiem jest diastema między przednimi zębami, do której Blake zdążyła się przyzwyczaić, ale niektórzy i tak stroją sobie niewybredne żarty twierdząc, że może przeciskać ziemniaki czy wetknąć w szparę szluga. Pod oczami cienie, kilka piegów, usta popękane od przygryzania i skubania paznokciami. Nie ma swojego stylu, w zależności od pogody i humoru włoży albo zwiewną sukienkę ('Po co ją wkładałam, mam krzywe nogi!'), albo powyciągany sweter ('Pieprzę to, nie mam dla kogo ładnie wyglądać. Je pani to krzesło?'). Tylko pierścionki kocha, szczególnie te wielkie, w stylu 'Całuj sygnet, plebsie', których ma naprawdę mnóstwo.

[Cicho.
Cytat Pratchetta, zdjęcia z tumblra. Urodą toto nie grzeszy, ale nie bądźmy płytcy!]