Wtedy też świat się nie zatrzymał. Nawet na najkrótszą chwilę. Znowu Bóg niczego nie zauważył...

Aureole Aurora Prewett

Krew czysta.dom Węża. Rok VII. bogin ojciec. patronus wąż. 
patyczek dziewięć i jedna czwarta cala, czerwony dąb, łuska chimery.

Aureole, moja mała, słodka Aureole. To Ciebie zawsze najbardziej lubiłam wiesz? Od zawsze. Taka słodka i niewinna, czasami strach było na Ciebie patrzeć, człowiek bał, że rozpadniesz się na drobne kawałeczki. Rodziłaś się, na moich oczach, rozkwitałaś. Byłam z Ciebie dumna jak własna matka z dziecka. Z początku taka niewinna i grzeczna, cnotka, zakonnica w ukryciu, dobre dzieciątko z niepokalanego poczęcia.  Ale zawsze Cię lubiłam, jako jedyna, z nich wszystkich byłaś prawdziwa. Moja porcelanowa laleczka. 

Umarłam. Dawno temu padłam na kolana, zdeptana, obdarta i brudna. Umarłam, a dusza ulotniła się ze mnie powoli, boleśnie rozdarta. A wszystko działo się tak nie spodziewanie, że nawet sama nie pojęłam, kiedy w okropnej otchłani tonęłam. Zmniejszona do rozmiarów wirusa, nic nie znacząca, grzeczna dziewczynka, pochowana żywcem sześć metrów pod ziemią. Umarłam, gdy tylko ciszę panującą w pokoju rozdarł twój śmiech. 

Czy ja naprawdę istniałam? Czy kiedykolwiek istniałeś, szeptałeś, obdzierałeś mnie ze skóry? Czy to wszystko mi się śniło, a potem minęło, prysnęło jak bańka mydlana? Czy ma chora wyobraźnia zgubiła mnie znowu? Doprowadziła do ślepego zaułka, kazała krzyczeć, wierzgać i gryźć wargi do krwi? Czy to tylko mi się zdawało?  Czy to tylko była gra, której reguł nigdy nie poznałam? Zapomniałam, minęło, upłynęło, przesypało się przez palce jak piasek, ziarenko po ziarenku, powstała dziura, ogromna, ciemna, pusta, przerażająca. Upadłam, naiwna i głupia, ślepa kochanka głupca, chora psychicznie, zagubiona istota, biegająca za białym królikiem w niebieskim ubranku, wariatka. Wymyśliłam sobie koniec świata, wybuch nastąpił, niestety wciąż oddychałam. Cii. Nie pytaj. To długa historia, zwykła, nużąca, powtarzalna, pojawiająca się tysiące razy w tanich romansach. Wiedz, że byłam, żyłam, istniałam, marzyłam, w dziwny sposób cierpiałam. Masochistka z powołania, czerwona stróżka przecinająca bladą, kruchą skórę, słona kropla spływająca po popękanych wargach. Blond kosmyki wijące się niesfornie, niebieskie oczy ukrywające się pod wachlarzem długich, gęstych rzęs, uśmiech, smutny, niewyraźny, nieobecny błąkający się po twarzy, przeciągniętej delikatnymi rysami. Chodzące metr siedemdziesiąt prawdziwego nieszczęścia.Z każdą sekundą coraz bardziej wymykająca Ci się z rąk, rozkładająca się na twych oczach, milcząca, choć jednocześnie nawołująca pomocy.  Błagająca, gryząca swe dłonie do krwi, zgubiona w korytarzach dantejskiego piekła, twoja największa życiowa porażka. Jak to się stało? Jak się zaczęło, nim wijąc się z bólu krzyknęłam? Co stanowiło początek, aby wreszcie zniknąć niespodziewanie i cicho, nim zdążyłam uchylić powieki i wygiąć swe wargi w uśmiechu? Minął rok, miesiąc, a może to było wczoraj? Nim znalazłam się na kolanach, nim podarłam sukienkę, nim pozwoliłam białej tkaninie pokryć się szkarłatem, nim zaczerpnęłam ostatniego haustu powietrza, nim nauczyłam się, że tak naprawdę nie ma szczęśliwego zakończenia, nim krzyknęłam błagalnie, gdy nadzieja ulotniła się powoli, a ty wciąż przerażająco się śmiałeś, wzrokiem mnie mierząc i wciąż wracając po więcej.

Kiedyś. Bywałam ostrożna, dobierałam rozsądnie słowa, bojąc się, że Cię urażę, że całe to piekło zacznie się od nowa i będzie trwało i trwało, zataczając wciąż koło, końca i początku nie mając. Twierdziłeś, że jestem krucha, że konkurować mogę z najdroższą chińską porcelaną, ocierałeś mi krew spływającą z kącików ust i przytulałeś mocno do siebie, za każdym razem jak wpadałam w panikę,którą sam wywołałeś. Wiedziałeś, że nigdy nie byłam szczęśliwa, ofiara domowej przemocy, z pamiątkami na ciele pozostawionymi przez ojca, przez Ciebie. Czy ty naprawdę istniałeś? Czy to mój umysł znowu spłatał mi figla? Może to wszystko wymyśliłam? Wykreowałam, stworzyłam, narysowałam na wyrwanej niedbale, pożółkłej kartce papieru. Od zawsze cholernie kreatywna, cholernie wścibska i cholernie uparta. Miałam swoje humorki, znosiłeś me wrzaski, krzyki i groźby, czasami śmiejąc się z tego wszystkiego, bo doskonale wiedziałeś, że dziecko nic złego zrobić Ci nie może. . A poza tym? Dostosowywałam się zawsze. Przytakiwałam ochoczo na każdą twą propozycję, znosiłam w milczeniu te wszystkie pełne politowania uśmiechy.Jakim cudem jeszcze żyłam, kiedy opuściłam swą norę, kiedy wybiegłam spod miotły, kiedy się pojawiłam?

Dzisiaj. Zmartwychwstałam, powoli się wydostałam, wykopałam na zewnątrz, głodna, spragniona sprawiedliwości,  dobra dziewczynka, niczyja córeczka, osoba bez serca. Co się ze mną stało? Kim się stałam, zagryzając swe wargi do krwi i przejmując od Ciebie pewne zachowania. Jakbyś żył we mnie, nieco mniej odważna, rozważna, ciekawska. Nagle przejrzałam na oczy, obudziłam się chyba, rozwiązałam język, zaczęłam mówić zbyt wiele. Już o nic nie pytałam, nie przejmowałam się niczym, straciłam  przecież już wszystko. Byłbyś ze mnie dumny widząc jak wiele się nauczyłam. Jestem nową dziewczyną. Szczerą, złośliwą, brutalną niekiedy lecz dla bliskich wciąż tak samo niewinną. Maski, które nosiłeś idealnie pasują na mnie. A to wszystko teraz jest takie łatwe, banalne, cholernie przejrzyste.

♣Nazwisko panieńskie babki. Matki nigdy nie znała, do ojca nigdy się nie przyzna.♣Mordercy swego ojca gotowa dziękować na kolanach.♣Dziewczyna duch. Pojawia się i znika, zawsze tam, gdzie jest najmniej potrzebna, zawsze tam gdzie najwięcej się dzieje. W samym centrum mało zabawnych zdarzeń.♣Niemal gotowa do służby dla Czarnego Pana, całkowicie oddana.♣Kot Belzebub.♣Pałkarz w drużynie Quidditcha.♣Metamorfomg*

___
dobra. macie Aureole. Wiem, jestem gupia dając takiemu czemuś takie imię. Metamorfomag jeśli dyrekcja zgodę wyrazi. Na zdjęciu Charlotte Free. Chyba tyle.