Wiel­cy ludzie są dum­ni, ma­li zarozumiali.

Co mówiłeś? Że mor­der­stwo jest niep­rzy­jemną rzeczą? Szczerze mówiąc, nie ro­zumiem, dlacze­go. Każdy mu­si kiedyś um­rzeć. Bez różni­cy: na ra­ka czy na gruźlicę, w ja­kimś ok­ropnym sa­nato­rium, na wy­lew, który wykręca człowieko­wi twarz, czy też od strzału, dźgnięcia nożem al­bo udusze­nia. Ko­niec jest ta­ki sam. To znaczy, zaw­sze jest trup. 

 William Ethan Smith

10.10. 1960, Londyn || VII klasa, Slytherin || Klon, 12 cali, pióro gryfa || Hiena || ...

Przywdziać maskę i wmówić, że to prawdziwy ty to kaszka z mleczkiem. Ludzie są prości, wystarczy ładnie coś opakować i podać w odpowiedni sposób, a łykną to jak ryba haczyk. Gorzej, jeśli szczerość wygląda na pozerkę, jakbyś był niedopracowany w którejś części, tracisz orientację we własnym ciele i gubisz wśród odczuć, bo jak to tak, niby wiesz, kim jesteś, ale za szczerość dostajesz tylko kopniaki. Prawie jak dobre uczynki odpłacane złem, choć gorzej, bo myśleć jest trudniej niż robić. To straszne, jak wiele osób o tym zapomina i fizyczność traktuje nadrzędnie nad umysłem, tracąc go dostatecznie.

Wychowywała go ciotka, arystokratka z krwi i kości, dosłownie, bo chuda i wysoka była to kobieta. Tak samo zeschnięta z zewnątrz, jak i wewnątrz, a ciężki materiał ozdobnej szaty do dziś jest najstraszniejszym dźwiękiem, który nawiedza w snach i pustym pokoju. Spis zasad, które respektowało się w jej ponurym manor przewyższa bezwzględnością kodeks Hammurabiego, w obliczu którego 'ząb za ząb' jest czymś śmiesznym, błahostką przyprawiającą chuderlawego chłopca o błysk nadziei w smutnych oczach. Łatwo można sobie wyobrazić, że była to panna (dziwnym trafem nikt jej nie chciał) sroga, nie tolerująca sprzeciwu i niezdolna do najmniejszego okazania dziecku, że wcale nie jest zabawką, którą można nakręcić wedle własnego życzenia i patrzeć, jak na rozkaz mrugnie czy pomacha dłonią. Inna sprawa, że osiągnęła cel i z nieśmiałego chłopca z czającym się lękliwie uśmiechem zrobiła wiecznie zamyślonego i tajemniczego mężczyznę, którego nie potrafił rozszyfrować nikt, każdego dnia widząc to samo, słysząc to samo i odczuwając to samo. Zarzuty, że powłoka wyszła doskonale i bardzo przekonująco z roku na rok są coraz bardziej uciążliwe i niezrozumiałe, bo jakkolwiek ciotka nie należała do najbardziej wylewnych i litościwych, tak wpoiła mu do głowy, że kłamać może tylko dla ratowania własnej skóry, innymi zaś nie należy w ogóle się przejmować, zarówno w kwestii tego, co myślą o nim, jak i w każdej pozostałej. Ot, niech będą tylko wypełnieniem pustki wokół i dają złudne wrażenie, że nie jesteś sam.

Szyki pomieszała jej rosła sowa, która pewnego dnia wylądowała na kuchennym stole, choć z początku ciotka zakładała, że Hogwart tylko wzmocni jej nauki. W końcu za jej czasów cieszył się dość sporą renomą, a z jego murów wyszły takie znakomitości jak obecny Minister Magii czy Czarny Pan. Miała nadzieję, że William wyrośnie na kogoś równie wielkiego, a może i lepiej; o Voldemorcie zawsze wypowiadała się tak, jakby wciąż był tym przystojnym siedemnastolatkiem, za którym szalała będąc w trzeciej klasie. Nie używała do tego konkretnie tych słów, niemniej jednak łatwo można sobie wyobrazić, jak daleko posunięta była ta fascynacja, skoro gotowa była zrobić z pasierba kopię najgroźniejszego czarnoksiężnika wszech czasów. Tak czy inaczej, kiedy dostała wreszcie list ze szkoły, iż podopieczny trafił do Slytherinu i zamieszkał z potomkami wielkich rodów uznała, iż nie musi się przejmować, przecież czystość krwi robi swoje i nikt nie zmieni sposobu myślenia młodego Smitha. Cóż, przez odległość jaka dzieliła Londyn i Hogwart Will nie mógł być już tak kontrolowany i posmakował wolności, a ta spodobała mu się tak bardzo, że zaczął czerpać pełnymi garściami. Miał jednak na tyle oleju w głowie, żeby nie prowokować ciotki, wciąż jej się obawiał i nie chciał dopuścić do tego, aby podczas świąt czy wakacji skłaniać ją do wyperswadowania mu samodzielnego myślenia. Niemniej dzięki pewnemu chłopcu, który jest teraz jego najlepszym kumplem, zaczął korzystać z życia coby nie tracić tych najlepszych lat na panikowanie. Ale bez przesady, Smith zna granice i prędzej pomoże Puchasiowi, niż weźmie udział w dzikiej orgii tonącej w hektolitrach Ognistej.

Wyrósł na cynika, który równie dobrze skrywa swoje uczucia, co odczytuje cudze. Nie jest wprawdzie mistrzem, ale przez lata milczenia nauczył się bacznie obserwować i od czasu do czasu uśmiechać z politowaniem, gdy ktoś wykłada siebie jak na tacy. Z drugiej strony, pierwsze wrażenie w przypadku Willa nie jest mylne - to ten typ człowieka, który nie wykrzykuje swoich racji, a jedynie ich pilnuje jakby bojąc się, że ktoś podbiegnie, zabierze i podpisze się pod nimi. Zupełnie bezkonfliktowy, sumiennie kumulujący całą gorycz w sobie, od czasu do czasu dający cząstce złości przemknąć cieniem po twarzy. Ma wszystko to, czego oczekiwał Salazar - nie tylko krew czystą jak łza, ale także spryt i inteligencję, której dziś tak brak innym Ślizgonom. Nigdy nie marzył o trafieniu do innego domu, gdyż czułby się zwyczajnie źle, a w lochach nikt nikogo nie obchodzi, jeśli ten ktoś nie nosi tego samego nazwiska. 

Chociaż pełen tajemnic, nie jest powalającym gościem, który przy pomocy jednego spojrzenia potrafi omamić niejedną dziewczynę, a potem zrobić z nią cokolwiek zechce. Mało brakuje mu do okrągłego 180, jest raczej szczupły, bo ciotka ani go nie głodziła, ani nie goniła do ćwiczeń. Ciemne włosy i oczy, nieco za duży nos, wąskie usta i wyraźne kości policzkowe to wszystko, co można powiedzieć o jego aparycji. Żadnych piegów, zadziwiających tęczówek, nadzwyczaj długich jak na faceta rzęs, nic. Ach, jest tylko blizna między lewym obojczykiem, a barkiem, przy której znów nabijamy się ze sławetnego kodeksu.

[O jaa, nie mogłam się powstrzymać. Ale żeby nie było, Łapy nie zaniedbam, co to, to nie!

Na zdjęciach wspaniały Isaac Carew, cytat w karcie od Agathy Christie, a kto jest autorem tego w tytule wyleciało mi z głowy.

Długie wątki, pls. Zaczynam tylko jak mnie najdzie megawena, czyli niemal nigdy.]