Trying to tell you "no", but my body keeps on telling you "yes"

LILY EVANS
ewentualnie Ruda

30 stycznia 1960.Brudna krew.Gryffindor, klasa VII. Prefekt Naczelny. Różdżka dziesięć i jedna czwarta cala, wierzba, róg jednorożca. Patronus: Łania. Bogin: Pozbawione życia ciała rodziców, siostry i ukochanych przyjaciół. 

A tatuś mówił, pouczał, wpajał do główki jak mantrę, że od wrzeszczących dziewcząt i niegrzecznych chłopców ma się trzymać z daleka, bo jeszcze gotowi są zepsuć jego idealne wręcz dzieło. Mówił, prawda? A ona jak zwykle nie posłuchała i wpakowała się w największe z możliwych bagien. Bo takie to grzeczne, cichutkie i potulne było, póki tutaj nie trafiło.Ale może od początku. 

Gdy była małym dzieckiem jej jedynym zmartwieniem było to, czy starsza siostra odda jej swoje lalki, gdy dopadnie ją tak zwany okres dorastania, gdzie chłopcy w głowie, jakieś papki na twarz i tanie szmatki. Beztroskie, malutkie dzieciątko, któremu kotki, barbie i kredki w móżdżku, nieskalane żadnym złem tego świata. Córeczka tatusia, który gwiazdkę z nieba by porwał dla swojego kwiatuszka, jednak nie przesadnie rozpieszczona. Tupiąca nóżkami i krzycząca gdy czegoś dostać nie może, ale poza tym prawdziwy aniołek, skradający serca wszystkich okolicznych mieszkańców, rodziny i wszelakich znajomych. Najlepsza przyjaciółka Tuni, ślepo zapatrzona w najstarszą latorośl Evans`ów. W wieku dziesięciu lat marząca o pójściu do szkoły "dla starszych dzieci", w których uczyła się ukochana siostrzyczka. Dziewczę jak każde inne, wyróżniające się pozornie z  tłumu ognistorudą czupryną, a przy tym skrywająca niewielki sekrecik. Bo różne przedmioty robiły co ona chciała i kiedy chciała, a co za tym idzie ogromną rozrywkę i milion pytań pozostawionych bez odpowiedzi Lily sobie przysporzyła. I gdyby nie to, że język długi miała i o wszystkim siostrze mówiła ich kontakty nie pogorszyłyby się nagle, bo jak to możliwe, że na dłoni tej młodszej kwiatki zwijają się w pączki, a potem na nowo rozkwitają, że spaść z huśtawki może bez najmniejszego problemu i z gracją wylądować na tych patykach, co za jej nogi służą. Niepotrafiąca zrozumieć zazdrości siostry. Przyjaciółka okolicznego chłopca, którego nikt nie szanował, a który wyjawił jej całą prawdę o jej zdolnościach. Śniąca o magii i o szkole dla wybryków natury, jak śmiała mawiać Petunia. Piszcząca wniebogłosy na widok listu z herbem Hogwartu. Życie zaczynające się od nowa po wdrapaniu się na stołek i  usłyszeniu okrzyku z pozoru rozkładającej się czapki wołającej "GRYFFINDOR!". Historia pisząca się od 1 września 1971 roku. Wielkie ambicje i jeszcze większe marzenia.

Brudna krew mówią, szlama syczą przez zaciśnięte zęby niektórzy,od pierwszego dnia gdy przekroczyła szkolny próg. Bo córka mugoli, bo niemagiczna, a o czarach dowiedziała się zaledwie kilka miesięcy przed pierwszym września. Bo zbyt wiele pytań zadawała, a ludzie, którzy tu trafiają, wiedzieć powinni chociażby co to jest Quidditch! Bo się panoszy, dumnie kroczy korytarzami i śmie się czarownicą nazywać, bo posiadła wiedzę, która często tym z czystą krwią, z trudem do główek wchodzi, bo talent ogromny i wszystko przychodzi jej z łatwością, bo zbyt ambitna i pragnie udowodnić, że sobie na miejsce w magicznej społeczności zasłużyła. Ale to ją tylko wzmacnia, motywuje do dalszej pracy, do wkuwania w główkę kolejnych formułek i tak od siedmiu lat.  Chore wręcz dążenie do perfekcji, w celu udowodnienia innym tego, jak bardzo mylili się na jej temat. Przewrażliwiona dziewczynka, wszystkie urazy skrywająca głęboko w sobie, za szerokim, idealnie udawanym uśmiechem. Wyniosła i dumna. Ja wam pokażę.

Życie przeważnie jest smutne, a zaraz potem się umiera. Mądre słowa głoszą i za życiowy przewodnik panny Evans robią. Nikt nie wie kiedy jego koniec nadejdzie, toteż Ruda przyjemność z każdej drobnostki czerpie i bierze to co jej los daje, pełnymi garściami. Bywa nadgorliwa, w gorącej wodzie kompana i często o zdrowym rozsądku zapomina. Jak mówi "z chwili korzysta, a błędów młodości będzie żałowała na starość".Ale tylko czasami, poza wyjątkami od reguły, panna "kto Ci wsadził kij w ....", która zapomniała czym jest poczucie humoru, a zdrowym rozsądkiem mogłaby dzielić się z połową szkoły. Ta, która potrafi zepsuć każdą zabawę, a regulaminu przestrzega jak dekalogu, tak jak ją mamusia przez lata uczyła. 

Panna "przytul mnie bo się rozpadnę". Czyli dziewczę, które towarzystwa łaknie i niczym jak tlen do życia jest jej niezbędne. Rude to choć nie wygląda, kruche jest jak najdroższa chińska porcelana i najmniejszy podmuch wiatru, porwać ją z powierzchni ziemi może. Delikatne to, opieki wiecznie i ludzkiego ciepła potrzebujące. Czyli Evans w delikatnej i subtelnej odsłonie, co do księcia na białym koniu chętnie by powzdychała,o wielkiej miłości niczym z mugolskich książek marząca i z głową w chmurach chodząca, jeśli akurat jakiś harlekin jej się w rączki napatoczy. Natura skrytej romantyczki, której w główce romantyczne spacery, za rączki trzymanie i kolacje przy świecach.

Evans czyli "Rude jest wredne". Słodki, uroczy uśmiech i wesołe iskierki w oczach mogą być mylące i na zgubę prowadzić. Bo jak głosi mądre powiedzenie rude za skórą diabła mają i z nimi się nie zadziera. Idealny przykład tego, jak można życie stracić, gdy się ją do furii doprowadzi, lecz to na szczęście potrafią tylko nieliczny i chwilowo cieszą się jeszcze przywilejem posiadania głowy na karkach. Jest ona przykładem osoby, która nigdy nie odpuszcza i na swoich wrogach zawsze zemścić się musi. Surowa i często bezwzględna w swoich działaniach istotka, o twarzy uroczego aniołka, niemal żywcem ściągniętego ze ścian Świątyni Sykstyńskiej. Czasami drapie, warczy, szczeka i gryzie, ale na wściekliznę ją podobno szczepili, więc z reguły piany z pyska nie toczy. Niekiedy da popis swoim zdolnościom do obrzucania ludzi niewybrednymi epitetami, które trudno nieraz  zrozumieć, lecz ma się świadomość tego, że z pewnością były obraźliwe  Bo to jest rude, z tym trzeba nauczyć się żyć i tego nie można podskakiwać, bo gotowa jeszcze użyć swoich malutkich piąstek bądź zagryźć na śmierć.

Poza tym istota "do rany przyłóż". Panna do tańca i do różańca, ciocia dobra rada, wierna przyjaciółka, do końca oddana swoim przekonaniom i temu co kocha, idealna słuchaczka. Uparcie dążąca do celu. Pani zawsze mam racje, a ty musisz się z tym pogodzić. Lepiej być przed czasem niż wiecznie się spóźniać. Czasami zbyt łatwo popadająca w panikę, a mimo to odważna i gotowa skoczyć w ogień za przyjaciółmi.

♣ Czarny kot imieniem Sokrates, prawowity i jedyny właściciel połowy jej łóżka.
♣Człowiek nie jest winny całemu złu tego świata....Och nie licząc Ślizgonów.
♣NIE SPAĆ, ZWIEDZAĆ!
♣Kubek gorącego kakao na zakończenie dnia.
♣Tanie romansidło, zawsze schowane w torbie.
♣ Nie Lilka, nie rudzielec, NIE LILUŚ, BO ZROBIĘ CI Z GĘBY TAKĄ JESIEŃ ŚREDNIOWIECZA, ŻE WŁASNA MATKA CIĘ NIE POZNA!
♣ambicje na magomedyka.
♣Żyj z całych sił, o skutki zaczniesz martwić się na starość.
♣Czekoladowe żaby, wszędzie czekoladowe żaby, morze czekoladowych żab.
♣To jest rude, tego nie przefarbujesz.
________
karta jakaś taka byle jaka, ale mam nadzieje, że Lil mi wyszła. :C
Na zdjęciach/gifach pani nieznana, pewnie zmienię jeszcze milion razy, wszystko z tumbrl i we<3it Rude to jest ale swoje zalety ma i gryzie tylko czasami, ja nie gryzę w ogóle, ja tylko dźgam patykiem.