screw you, i'm from texas

Imogen Heat

13.10.61 // przeraża ją pustka, odgania ją osłem // Kirkwall, Szkocja

Hufflepuff // jeśli to się zalicza do zwierząt, to ma kapelusz

orzech, trzynaście cali, kieł widłowęża // mugolaczka z powołania

miałam być chłopcem, ale ojciec spieprzył sprawę, czujesz to?

  Mugole są czasem ciekawi. Czekają na to jedno dziecko, nastawiają się jakby co najmniej miało być przyszłym prezydentem Stanów Zjednoczonych a potem kiedy nie sprosta ich oczekiwaniom, są źli, jakby co najmniej zrobiło to specjalnie. Ona nigdzie się nie wpraszała, nawet za mocno nie płakała po wyjściu na świat, jakby mało ją to wszystko obchodziło. Gdyby miała przejmować się wszystkim, co później wymyśliła jej matka, wysłano by ją prędzej do wariatkowa niż szkoły dla czarodziejów. A pani Heat wymyślała dużo: zapuszczała córce włosy na siłę, kupowała lalki a nie wyścigówki, kazała uśmiechać się szeroko i sztucznie do sąsiadów. Ale w końcu biedne dziecko miało dość i w sumie w dobrym momencie zdało sobie z tego sprawę, bo zanim rozniosło dom, z Hogwartu przyszedł list. Matka zemdlała, ojciec uderzył głową w ścianę. A Imogen odetchnęła z ulgą, po początkowym szoku i poszła ostatecznie pozbyć się brązowych pukli, zostawiając zwyczajną, w końcu chłopięcą czuprynę. Podpadła u własnych rodziców ostatecznie i chyba powinna się cieszyć, że ma gdzie wracać w każde wakacje.

  Chciała być kiedyś kowbojem i wróżką jednocześnie. To wydawało się takie oryginalne, kiedy wszystkie dziewczynki biegały z różdżkami, w różowych kieckach i machały kartonowymi skrzydłami, chcąc wzbić się w powietrze i ratować świat. Ona zatrzymała się na etapie rozciągniętej, o dwa numery za dużej koszulki robiącej za łachmany Kopciuszka. Można chcieć być ładnym, ale jakieś obcisłe kawałki materiału w różowe ciapy to okropność. Dlatego kiedy wszystkie dziewczynki na bale i herbatki z misiami się w to stroiły, odporna na słodycz Imogen wkraczała z zabawkowym mieczem i krawatem ojca zawiązanym w dziwnego rodzaju opaskę na głowie. Robiła za brzydkie kaczątko, ale w pewnym sensie chłopaka w tej całej grupce. Nie, żeby te biedne, małe dziewczynki było homoseksualistkami, ale traktowały ją jak kolegę. Takiego przywódcę, który nie musi dawać malować sobie twarzy kolorowymi świństwami a jednocześnie jego opinia jest cholernie ważna. 

  Nie wychyla się, nie wyróżnia jakoś z tłumu, ale wiadomo, że jest. Po prostu urodziła się do tego, żeby robić za tło. Tło czytające sobie książkę podczas wielkich afer, tło wytykające ludzkości błędy, tło siedzące do późna gdy koleżanki już dawno zapadły w sen zimowy. Nie lubi ludzi i chyba dlatego tak dużo z nimi przebywa. Bo pomiędzy rozmową a zwykłą obserwacją jest pewna różnica. Ona lubi patrzyć i wyciągać wnioski, sądząc, że mowa ciała powie jej więcej niż czyjaś charakterystyka sprzedana jak główne danie w drogiej restauracji. Może to robi z niej jakąś dziwaczkę, ale urodziła się po to, by oceniać i bawić się w anonimowego krytyka. Fascynujące jest zwyczajne zachowanie ludzi, gdy myślą, że nikt nie patrzy i automatycznie nie starają się pokazać od gorszej czy też lepszej strony. Przyznaj się, też tak robisz. Każdy tak robi. Nawet ona, choć wmawia sobie, że jest jakaś inna od całej reszty. Właśnie, wmawia.

  Wmówić sobie można wszystko, począwszy od tego, że jest się tłustą świnią na istnieniu kosmitów skończywszy. Nie musi to być oczywiście prawdą i zazwyczaj nie jest, ale ona jest istną mistrzynią w jej naginaniu. Musi jakoś funkcjonować bez świata rozpadającego się na kawałki co jakiś czas, więc nie wierzy w nic, co mogłoby do tego doprowadzić. Nawet gdy brak ci argumentów, można wrzasnąć 'BO NIE!' i po sprawie. A wrzasnąć potrafi, zwłaszcza kiedy coś nie idzie po jej myśli. I może czasem jest trochę chamska, ale jej to nie przeszkadza, bo jak na razie jeszcze od nikogo jej się za to nie oberwało. A nawet gdyby, to jedna próba sprowadzenia jej na ziemię gówno by dała. Taki już z niej irytujący człowiek. 

  Ma awersję do zwierząt, herbaty i generalnie całe życie jest do dupy, choć czasem Bóg wielkim palcem pcha cię w sympatyczne sytuacje. Takimi sytuacjami było znalezienie procy pod drzewem, która, jeśli ma być całkowicie szczera, zmieniła jej życie. Poważnie, kilka zbitych szyb i człowiek czuje się ze sobą lepiej. Ktoś kiedyś powiedział, że jej udawanie zdemoralizowanej jest żałosne, choć nigdy taka nie była ani przez moment. To już wina jej charakteru, że czasem robi rzeczy zwyczajnie dziwne i ma postawę olewającą, co można równie dobrze uznać za ukrytą potrzebę słyszenia oklasków na każdym kroku. A w sumie byłoby miło mieć taką grupkę przyklaskiwaczy, która łazi za tobą  i robi owację, kiedy zjesz pączka bez oblizywania się. Ale stop, ona nie lubi pączków. Dba o linię.

odautorsko:

moje Remusiątko umarło śmiercią tragiczną przez matematykę.

pojebało mnie do reszty, ale Imogen to moje drugie po Gabrysiu, ukochane dziecko.

yoloyoloyolo
zdjęcie główne zmienię jeszcze z osiemset razy, ale ta pani wszędzie jest perfekcyjna i nie mogę się zdecydować.