My z drugiej połowy XX wieku

Nicholas Christian Goldfarb

Ścigający u ślizgonów

Czysty jak łza, tylko ojca pogięło i zaczął bawić się w mugolskie sporty

Z pochodzenia duńczyk, z zamiłowania anglik

   Magia to nie taka łatwa sztuka do opanowania; na pewno nie była łatwa dla Nicholasa. Najpierw musiał porozsadzać paru krewnych, wyrzucić psa w kosmos za Łajką i przeprowadzić generalny remont domu jednorodzinnego na totalnym zadupiu (na terenach Kolding). Dopiero później starał się uczyć wykorzystywać zaklęć do własnych, w większości nieprzyjemnych dla członków rodziny aktów. Rodzice lubili go poskramiać; mówić, żeby nie grał małpy w cyrku i że chłopcu z inteligenckiej rodziny nie wypadają takie wygłupy jak podpalanie ciociom włosów czy wujkom wąsów. Ale on robił to wszystko, w dodatku milcząc. Milczał od zawsze, zdając się być zupełnie pozbawionym barw dzieckiem, które umiało tylko niszczyć. Krzyki, szturchnięcia i wieczne tłumaczenia nie przynosiły efektów, więc z nich zrezygnowano. Bowiem kiwał tylko głową, że rozumie, a zaraz robił coś, co jego zapewnieniom przeczyło. Był irytująco nieposłuszny, a oni zgrywali wielkich panów mieszkając w szczerym polu z dzieckiem, które bardziej od nich pasowało do krajobrazu za oknem. Pani Goldfarb w końcu nie mogła znieść otaczającej jej wkoło "wiochy" i namówiła męża-tenisistę na przeprowadzkę. Oczywiście, nie obyło się bez lansu, bo jak to mówią jest hajs - jest lans. Londyn to piękne miejsce dla czarownicy z menopauzą i zakochanego w swej żonie bogacza. A. No i tego tam dzieciaka, którego przyjacielem była rybka w akwarium. Tak jak on cicha, robiąca co należy do spraw rybki. Pływała.

We coax all the time

Knowing that nothing is left when we die

Pierwszą i jedyną jak dotąd różdżkę kupił, rzecz jasna, u Ollivandera. Przed tym były cztery nieskuteczne próby, jakby żadna nie chciała go do siebie przyjąć. Mierzyła niepełnych dziesięć cali długości, bowiem jedenastolatek nie był za wysoki. Można nawet zaryzykować tezą, iż był dość cherlawy. (lipa, sproszkowany róg jednorożca) Od czasu kiedy się narodził był urwisem, który nie potrafi choć na moment ogarnąć dupy i porozmawiać na pewne tematy poważnie. On w ogóle nie rozmawiał. Jeśli ewentualnie coś powiedział, było to tylko dopowiedzenie czyjejś historii. Nie bronił się przed jakimikolwiek zarzutami. Jeżeli zabawka go zaciekawiła, bawił się nią dopóki go nie znudziła - taka była kolej jego rzeczy. Wbrew przypuszczeniom lekarzy i nauczycieli nie budził się każdego ranka z myślą "co by tu jeszcze zburzyć?". Raczej starał się tworzyć, a przy tym dochodzić do własnych celów jak ten koń z klapkami na oczach, zwykle nie patrząc na krytyczne oceny świadków jego niekonsekwencji. Co lepsze, w ogóle nie obchodzili go inni ludzie; nie był zbyt wylewnym chłopcem. Dalej nie jest. O uczuciach nie mówi się głośno, bo nie byłyby uczuciami. Za często uzewnętrzniane stałyby się ogólnodostępne, mainstreamowe, a tego to on nie lubi. Za to lubi wystawiać kawę na ławę we wszystkim co związków międzyludzkich się nie wiąże. A przynajmniej co nie wiąże się z nim. Już ma coś ciekawego do powiedzenia. Już dorósł do głębokich rozmów z niektórymi, choć robi to niechętnie jakoś, jakby miał ulecieć z miejsca sen jakiś złoty. I to nawet nie jest tak, że on żywi bezdenną nienawiść do każdego przedstawiciela rasy ludzkiej i że najchętniej to by wszystkich co do jednego ponabijał na pal, bo przecież samy się niszczymy et cetera et cetera. Jemu po prostu nie zależy. Lekkoduch, wolnomyśliciel; określa sobie gdzie nadejdzie kres jego wędrówki, osiąga co chciał i zaczyna nową. Nauczony samotności, co wcale nie sprawiło, że odzwyczaił się nieodzownie towarzystwa ludzi. Wręcz przeciwnie - paradoksalnie stęsknił się za nieznanym i jest w stanie kosztem innych nie raz zagrać pajaca, coby śmiesznie i wesoło było w grupie, w której się obraca akurat. Ale to nie jest on; coś, co w niego wstępuje jest jedenastolatkiem, który chce sobą zwrócić uwagę. I nie ma jakiejś ekipy dobrych znajomych, są to przypadkowi ludzie, którzy jeszcze nie zrazili się do jego przecież skromnej osoby. Nie należy do poszukiwaczy przygód, zdolnych oddać wszystko za szlaban u Filcha w zamian za wędrówkę do Zakazanego Lasu; w nocy postanawia się wyspać zamiast odkrywać kolejne odcienie nieprzyjemnej ciemni zakamarków Hogwartu nocą. Lochy to w ogóle nie jest przyjemne miejsce do schodzenia w nie każdego dnia po kolacji, dlatego albo przesiaduje cały czas w Pokoju Wspólnym przy nudnym jak flaki podręczniku albo wychodzi i zajmuje sobie czymś czas, żeby tylko nie stąpać znowu po tych wilgotnych, kamiennych schodach w mrok.Boi się ciemności, to sprawdzony fakt, bo przecież od jego pierwszej wizyty w zamku minęło niemal sześć pełnych lat. Bogin z braku laku jest zmienny jak pogoda. Patronusa wyczarował stosunkowo wcześnie, a przybrał on postać rekina. Młody czarodziej spodziewał się czegoś w tym guście, zapewne nie potrafiąc znieść myśli, że z "Expecto Patronum" wyjdzie mu jakiś zając czy fretka.

It’s not that it’s bad…it’s not that it’s death

It’s just that it is on the tip of your tongue, and you're so silent

W momencie kiedy poszedł do klasy siódmej był umiarkowanie wysokim chłopaczkiem z wieloma powakacyjnymi piegami na nosie, które w większości mu pozostały i są do tej pory. Chodził z jasnymi, długimi włosami, które raz po raz musiał wiązać w kucyk, czy inny warkocz, bo nie podobały się dyrekcji. Mimo zastrzeżeń wielu osób zostawił je w spokoju twierdząc, iż po ich ścięciu wyglądałby jak paź. I go zostawili. Ma mocno zarysowaną szczękę i bylejakie, wąskie usta, które często wyginają się w uśmiechu i pokazują chlubę jaką są zadbane, proste zęby chłopaka. Jest posiadaczem ciemnozielonych oczu przez niektórych daltonistów nazywanych piwnymi. Na starość zapewne czekają go "kurze łapki" przy oczach od mrużenia ich przy okazji śmiechu. Śmieje się z sucharów, bo z drugiej strony to jest najwyższa forma dowcipu według niego. Dlaczego? Gdyż wtedy ma pełne prawo wyśmiać ludzką głupotę. Kiedy był młodszy śmiał się nad wyraz sztucznie, dopiero z czasem nauczył się imitować szczery śmiech i trudno powiedzieć, co go rzeczywiście bawi. Kiedy się garbi można powzdychać do jego wystających obojczyków, ale tylko jeśli zdecyduje się zdjąć koszulkę. Niesamowicie zazdrości znajomym rówieśnikom tak zwanych "kaloryferów", albo chociaż jakichś mięśni na brzuchu, choć sam nic ze sobą nie zrobi oprócz treningów niekoniecznie częstych, aby z chudzielca zrobić się koksem. Tak tylko wyklina pod nosem tych lepiej wyglądających. On w ogóle jest strasznie zawistnym człowiekiem; o wszystko potrafi zrobić burę tym samym zagalopowując się w oskarżeniach i wychodząc z kłótni klęską. Woli wygłaszać monologi, w ciągu których nikt mu nie narzuci swojego zdania, albo nie przerwie - pewnie dlatego sobie sprawił sowę, bo to są stworzenia, które mają mało do powiedzenia. Co do ironii i sarkazmu - uważa te dwie rzeczy za najniższą formę słownej samoobrony przed czyimiś argumentami. Zdecydowanie częściej korzysta ze sztuki ignorowania nieciekawych osobników jej używających, więc omija większość typowych ślizgonów, zbuntowanych gryfonów, niepuchońskich puchonów i zarozumiałych krukonów szerokim łukiem. Chyba, że nie ma nic do roboty. Ale zawsze ma. Wiecie czego nienawidzi? Bałwochwalców i szlam. A wydawało się, że to taki przyjazny chłopiec.

Pozer. Hipokryta. Inteligentny cham. Kulturalny cynik. 

My z drugiej połowy XX wieku 

rozbijający atomy 

zdobywcy księżyca 

wstydzimy się 

miękkich gestów 

czułych spojrzeń 

ciepłych uśmiechów 

Kiedy cierpimy 

wykrzywiamy lekceważąco wargi 

Kiedy przychodzi miłość 

wzruszamy pogardliwie ramionami 

Silni cyniczni 

z ironicznie zmrużonymi oczami 

Dopiero późną nocą 

przy szczelnie zasłoniętych oknach 

gryziemy z bólu ręce 

umieramy z miłości

...

Niektóre rzeczy wymagają spisania jakiejś małej pamięci na papierze komputerze gdziekolwiek wypisane krwią na szkolnej tablicy markerem na ławce bo chcą by je zapamiętano pisz pamiętniki książki zapiski mogą być najtajniejsze niektóre z nich wymagają uwiecznienia pamiętaj o tym jak spojrzysz na coś z obojętnością a może stwórz taki mały horkruks hę?

Człowiek ciekawy to nie ten który opowiada historyjki tylko ten który jest przy tobie słucha cię chce wiedzieć co u ciebie dzieli się przemyśleniami nie boi się komentować przy tobie świata nie boi się ciebie twoich gestów słów które sam wypowiadasz i który zrobi wszystko dla ciebie i to nawet nie nazywa się człowiek ciekawy bo on tylko na początku cię zaciekawił później tylko zaskakiwał sobą to tylko i aż u twego boku najwspanialszy druh na którego nigdy nie zasłużysz w pełni zadowolony?

[Cat Power i Małgorzata Hillar.
Nieważne, kto użyczył buźki. Ja poznam, kiedy ktoś mi go zawinie. Tbh, nie wiem dlaczego się tak rozpisałam. I tak tego nie czytacie. Ain't nobody got time for dat.

Misie-pysie, jak zwykle się witam: klik]