i'm gonna hang around long enough to be part of the furniture

Remus John Lupin

10.03.1960 // Londyn // Gryffindor 

prefekt // dąb, 12 cali, szpon hipogryfa 

półkrwi // pełnia // jeż 

zawodowo zajmuje się wyciem do księżyca

Dzieciaki zazwyczaj są niesforne. Zbijają wazony, biegają jak obłąkane wokół sofy w salonie, wykrzykując cienkimi głosikami, że chcą bajkę albo po prostu knują coś niedobrego, siedząc pod stołem w kuchni. Ale przecież mały Remus był nieco inny, prawda? W wieku sześciu lat już sam sprzątał po sobie zabawki bez ojca prawiącego kazanie na głową, a jeszcze wcześniej jako jedyne dziecko na świecie siedział cicho i spokojnie podczas rodzinnych spędów, podsłuchując rozmowy dorosłych. Zdecydowanie Lupinowie mieli się z czego cieszyć i to też robili, wiodąc spokojne życie gdzieś na przedmieściach Londynu. Ale że w prawdziwym życiu rzadko zdarzają się szczęśliwe zakończenia, słodką sielankę przerwał pewien psi incydent, wynik odmowy Johna Lupina do prowadzenia jakichś bardzo tajemniczych interesów. Od tej pory Remus jest, powiedzmy... bardziej zwierzęcy niźli ludzki, ale tylko gdy na niebie pojawia się okrągły, świecący Księżyc. Takim sposobem pobił wszystkie nadpobudliwe bachory na głowę, i to jeszcze całkiem niechcący.

W tym przypadku to nawet nie było niczym zabawnym, bo przecież jak to dziecię sobie w świecie poradzi? Zwłaszcza, że został dziabnięty boleśnie w tak młodym wieku, kiedy powinien pałać miłością do słodyczy i małych samochodzików a nie ludzkiego mięsa. Rodzicom w tempie ekspresowym przybyło zmarszczek i zmiażdżyć ich zamierzała masa problemów, bo zbliżał się ten czas, czas chyba najważniejszy w życiu każdego młodego czarodzieja. Jak mieli puścić biednego Remusa do Hogwartu? Przecież kto przy zdrowych zmysłach narazi swoich uczniów na towarzystwo chłopca co prawda zdolnego, ale jednak... No dobra, zabijanie wszystkiego co się napatoczy co miesiąc to raczej nie jest zdolność, którą można się chwalić i mówić 'Ha, ja to mam a ty nie masz, możesz mi czyścić buty'! Wtedy spadł im z nieba (nie jak śnieg, bardziej jak ulewa złożona ze złotych monet) Dumbledore, który powinien chyba dostać order za całokształt i zwalczanie dzikich problemów. Remus trafił do Domu Lwa, znaleziono mu miejsce idealne do siania spustoszenia i wycia w tę jedną noc, a do całego pakietu dołączono trzech wspaniałych przyjaciół! Żyć nie umierać, prawda?

Nikt nie wie - łącznie z nim samym -  jakim cudem Lupin jest jednym z tych Huncwotów. Przecież on taki grzeczny i poukładany, z równowagi mogłoby co najwyżej wyprowadzić wyrzucenie przez okno pary jego ulubionych skarpetek (serio takie ma, pewien osobnik kiedyś próbował to sprawdzić - był najprawdopodobniej pierwsza osobą w historii, która widziała, jak biedny Luniaczek dostaje szału). Ale w sumie to wszystkim tylko się tak wydaje, bo z niego normalne chłopię jest, po prostu przy nich wypada znacznie grzeczniej. To on jest tym żywym głosem rozsądku, choć i tak zazwyczaj siedzi cicho i tylko wzdycha, głośno i ciężko, jakby dopiero co stoczył walkę z wielkim trollem górskim. Regulamin niby jest święty, ale dla swoich przyjaciół napisał nowy, krótszy i niedorzeczny, jak kiedyś sam stwierdził. Ale to kwestia poświęcenia się, a akurat w tej dyscyplinie Remus zdecydowanie bije rekordy. Gdyby traktował ich jak wszystkich, już dawno zostałby sam, bo reszta Huncwotów odrabiałaby dożywotni szlaban. 

Wygląda trochę jak kujon, ale on nic na to nie poradzi, książka to jakby stały element jego ubioru, ona by bez niego nie istniała, a on bez niej. Nawet jeśli nie czyta, to siedzi i gładzi palcami okładkę albo bezmyślnie przewraca strony, w gruncie rzeczy starając skupić się na czymś innym. Od zawsze tak było, że kiedy nie mógł sobie z czymś poradzić to czytał nawet książkę kucharską, żeby pomysł szybciej wpadł do głowy. Nieco pokręcona logika, ale skoro nadal żyje i nic mu nie jest, to chyba działa. W swoim pokoju ma wielki regał zapełniony tomiszczami, a do Hogwartu przywozi cały zestaw znoszonych książek, w sumie z przyzwyczajenia. Ale takim jak on to pasuje i tego się po nim właśnie spodziewasz.

Jeśli chodzi o coś bardziej żywego jak na przykład dziewczęta, to Lunatyk jako takiego zainteresowania nimi nie wykazuje, chyba że są inteligentne, wtedy potrafi nawet porozmawiać z nimi dłużej niż standardowe pięć minut gadki o niczym. I nie chodzi tu o to, że on czuje inaczej czy jest zbyt nieśmiały... Po prostu nie ma czasu na amory, ochoty zbytniej też nie, bo sam siebie w takiej sytuacji nie potrafi wyobrazić. Tak samo jak siebie na imprezie. Jest raczej jednym z tych, którzy po północy siedzą na kanapie i piją herbatę, obserwując uważnie rzygających po kątach kolegów i pomagają tym, u których grawitacja najwyraźniej wysiadła i próbują chodzić po ścianach. Bo z niego troskliwy typ, który zmianę twojego nastroju zauważy błyskawicznie, ale będzie taktownie milczał, dopóki sam nie zapragniesz się zwierzyć. Przechowuje w swojej głowie już tyle ludzkich tajemnic, że różnicy mu to zbytniej nie sprawia, oby drugiej osobie to przyniosło ulgę. Widzicie, jakie ma dobre serce?

Nie jest chuchrem i sierotą, ale mięśniakiem też nie można go nazwać. Ostatnimi czasy zrobił się nieco wyższy i nagle zaczął patrzyć na trzy czwarte zamku z góry, co na początku zmuszało go do nieustannego garbienia się, by przestał czuć to cholerne zakłopotanie. Włosy ma takie w sumie nijakie, ni to brąz, ni to niewiadomojaki. Zależy z której strony staniesz, jakie świeci słońce, bo czasem naprawdę nie można stwierdzić, czy codziennie farbuje włosy, czy one całe to tylko złudzenie optyczne. Dopełnieniem tego wszystkiego są miodowe oczy, wspaniałe kości policzkowe i... kilka blizn, ale shh, bo to jest temat tabu. Już dawno skończyły mu się wytłumaczenia na nie wszystkie, więc udawaj, że ich nie ma. Inaczej Luniak przestanie być Luniakiem, a zacznie gryźć. O ile nie ciskać piorunami i szlabanami. Kiedy już minie zmęczenie, przygnębienie i skończy się cudowna herbata, rzecz jasna.

odautorsko:

mój mózg zaginął. zaczynam zawsze, nie myślę nigdy. taka tam, moja mała reguła.
i już się zaczynam gubić. sigh.