I am human and I need to be loved

Just like everybody else does

The Smiths - How soon is now

COURTNEY  MABERLY
VII  Slytherin

Ludzie mówią, że jestem aspołeczna, ja wolę jednak inne określenie - okresowo społeczna zdaje się być zdecydowanie bliższe prawdy. Gdzieś tam w głębi serca marzę tylko o zrozumieniu i akceptacji, i te nadrzędne pragnienia zmuszają mnie do brania udziału w całkowicie absurdalnych zdarzeniach. Dzięki temu jestem w stanie dostosować się do człowieka, jego potrzeb albo sytuacji. Podobno to niezdrowe, ale nie umiem żyć inaczej, nikt nie pokazał mi innej drogi kiedy był na to czas. Udaje, kłamię i oszukuję choć bardzo tego nie chcę, ale za późno już na zmiany. Kłamstwo jest kamieniem węgielnym w każdej mojej znajomości. Za każdym razem, gdy mijam się z prawdą, obok niego ląduje kolejna cegiełka. Czasem udaje mi się zbudować z nich chwiejny mur, czasem dobrze wyglądający z daleka dom, ale prędzej czy później każda z budowli w końcu zostaje zburzona, a ja zostaję na placu pogrążona w tumanach kurzu wznieconych wybuchem.

Ludzie odchodzą, chociaż zapewniają, że nigdy tego nie zrobią. Nie ma sensu w przywiązywaniu się do człowieka, jeśli pojawia się w twoim życiu tylko na krótką chwilę. Chyba właśnie dlatego wszystkie swoje uczucia zwykłam przelewać na Fru, moją kotkę. Chadza swoimi ścieżkami i bywa kapryśna, ale zawsze gdy jej potrzebuje, niezauważalnie pojawia się przy moim boku. To śmieszne, że głębszą, szczerą relację potrafiłam zbudować tylko z kulką sierści. Fru była przy mnie zawsze, na dobre i na złe, w zdrowiu i w chorobie. Jestem pewna, że na swój dziwny, koci sposób mnie kocha, tak samo jak ja ją. Większość nie potrafi tego zrozumieć. Moim zdaniem nigdy nie doświadczyli bezinteresownej miłości niewinnego stworzenia, dlatego nie potrafią docenić jej piękna.

Ludzie oceniają mnie na podstawie pozorów, a ja nic nie mogę z tym zrobić. Chciałabym tyle zmienić, a jestem tylko kolejną bezsilną osobą. Każdego wieczora kładę się do łóżka mając tę myśl przed oczami i każdego dnia wstaje, ciągle jeszcze o niej pamiętając. Nikt nie wie, jak bardzo bolesna jest świadomość własnej niemocy, dopóki jej nie zazna.

Ludzie są, choć bardzo bym chciała, żeby nie istnieli. Nienawidzę ich, wszystkich razem i każdego z osobna. To przez ludzi jestem tym, kim jestem, to przez nich nie potrafię się zmienić, przez nich kłamię i oszukuję. To ich wina.

To wasza wina.

[Kocham to imię i podoba mi się nazwisko. Tyle.]