Half-blood prince.

Stoisz sam. Od dawna tak było. Przywykłeś. Potrafisz uporać się z samotnością. W gruncie rzeczy masz przecież przyjaciół. Nie są twoim marzeniem, nie są nią, ale są. Ludzie są lepsi niż ich brak. Przemawia przez Ciebie desperacja, ale co innego ci pozostało? Utraciłeś już nadzieję. Utraciłeś miłość. Masz magię. Pozwalasz by cię prowadziła, by była twoim panem. Oddajesz się jej w całości, bo nic innego teraz nie ma znaczenia. Stajesz się wielki, niezwyciężony. Twoje umiejętności stają się tą cichą legendą, którą zachowujesz tylko dla siebie. Wybierasz drogę, którą podążasz. Drogę wygranych. Już dawno zdecydowałeś co jest dla ciebie dobre. Teraz wystarczy być tylko konsekwentnym. Idziesz przez mrok, a mimo to możesz spalić się niczym Ikar. Mkniesz przez te ciemności, dostępując tajników magii, które dla innych zawsze już pozostaną zagadką. Jesteś przyszłym śmierciożercą. Kimś więcej. Jesteś księciem półkrwi.

Severus Snape | Slytherin | VII | Półkrwi | 9 styczeń ‘60

Brzoza, 12 cali, pióro feniksa

Since my earliest childhood a barb of sorrow has lodged in my heart.

Znacie tę historię. Smutną opowieść o chłopcu urodzonym dziewiątego stycznia, który najzwyczajniej w świecie miał pecha. Tobiasz Snape nie nadawał się na ojca. Już na pewno nie ojca młodego czarodzieja. Magia była tematem zakazanym w domu przy Spinner’s End. Długo można byłoby opowiadać o biedzie jaka tam panowała, o wstydzie jakiego doznawał chłopiec, o bólu który towarzyszył mu każdego dnia. Dzieciństwo to kiepska sprawa. Szczególnie, kiedy jest się obiektem kpin, workiem treningowym i chudzielcem o haczykowatym nosie. Nie jest łatwo być Severeusem Snapem.

Home is where the heart is.

Jedenaste urodziny miały być wybawieniem. Ucieczką od ojca, szansą na nowy start w miejscu, w którym nikt go nie zna. Okazało się, że nie tylko Snape senior miał w zanadrzu parę ostrych słów w stronę chłopaka. W szkole również nie było mu łatwo. Czuł się napiętnowany przez tę gryfońską bandę już w pierwszym dniu. Hogwart był jego domem. Nie ważne jak bardzo nienawidził niektórych ludzi, ten zamek, to miejsce było jego prawdziwym domem. Tutaj poznawał siebie od podszewki i rozwijał umiejętności. Tu jego przyjaźń z Lily Evans się rozwijała. W końcu nie ważne co się działo dookoła, zawsze mógł powiedzieć, że ma zielonooką po swojej stronie. Mógł, pasuje idealnie w czasie przeszłym.

Mature love says 'I need you because I love you.

Nie będzie ckliwego paragrafu na temat miłości. Miłość boli, tyle.

All men are afraid in battle.

Trudno jest mówić o strachu. O tym co nas paraliżuje, o tym co jest jego objawem, co go powoduje. Strach ma to do siebie, że nie odchodzi w zapomnienie. Pojawia się nieoczekiwanie, pod postacią choćby marnego bogina. Wystarczy durne riddikulus, ale zanim wyjmie się różdżkę, i wymyśli to całe wesołe przedstawienie, widać dokładnie co nas przeraża. Severus widział własnego ojca. Nie dlatego, że się go bał, bo jedyne co czuł w stosunku do tego człowieka to nienawiść, ale ponieważ był jego definicją na strach i zło. Pamiętał wieczory w rodzinnym domu, kiedy płakał w kącie, błagając by Tobiasz przestał znęcać się nad jego matką, nad nim samym.

Happiness depends upon ourselves.

Chyba łatwiej poradzić sobie ze strachem, niż brakiem szczęścia. Jałowość nie przemawia do nikogo. Jeżeli Snape miałby przyznać się co zaklęcia, z którym miał problemy, byłoby to zaklęcie patronusa. Nie posiadał wspomnień radosnych. Nie było chwil, które zapadłyby w jego pamięci jako niezwykle dobre. Musiał długo się skupiać. W końcu, wywołał marzenie. Nawet nie wiedział czy to zadziała. Z wyobrażeniem w głowie, stworzył silną łanię. Już wtedy wiedział, że to nie był dobry znak, że ona będzie przy nim zawsze, niczym nieuleczalna choroba.

[Karta nie świeci zajebistością i jestem tego świadoma. Kiedyś może się za nią zabiorę. O wiele bardziej wolę rozpisywać się w wątkach niż w karcie. Snape'a każdy zna więc cóż... zapraszam do wątków i powiązań.]