Come faith, I'm dying... Slowly

Bemused by trials and tribulations

If I survive I fly from here

But as the chosen pessimist

I carve my name in stone.

Francis Moore 

VI kl. Ravenclaw

Żyje. Chyba. Spadam. A może już w sumie umieram? Ktoś kiedyś powiedział przy mnie słowo śmierć. Wtedy jeszcze nie rozumiałem jej znaczenia. Wciąż stojąc w oknie wypatrywałem kogoś, kto już dawno wpadł w jej szpony. Można powiedzieć, że istota, którą przedstawiają jako kościotrupa z kosą w ręku mnie czegoś nauczyła. Odpowiedzialności i indywidualności, sprawiła też, że przewodnie hasło mojego życia to - carpe diem. Ktoś kiedyś powiedział też, że by móc nazwać rodzinę, prawdziwą rodziną musi być ona pełna. Wtedy nie rozumiałem co to znaczy. Wiedziałem tylko, że bardzo kocham swojego tatę i bardzo nie podobało mi się to, że mój brat płacze. A jeśli o Lucasie mowa - jest to chyba najważniejsza osoba w moim życiu. Inni mieli matkę, a ja miałem brata. Mogę śmiało powiedzieć, że jemu zawdzięczam swoje wychowanie, bo niestety ojciec, który powinien był to zrobić, wiecznie pracował, tłumacząc się tym, że chce byśmy mieli wszystko. Niestety nigdy nie pomyślał, że do szczęścia potrzebny jest nam on. Prawda jednak była brutalna, tata tęskniąc za mamą nie chciał nas oglądać. Raz dałem mu laurkę. Jakieś krzywo pomalowane serce, po którym bazgrałem przez dobre dwie godziny by pozbyć się wszystkich białych kresek. Pamiętam jak wypatrywałem go przez okno, by dać mu swoje dzieło, tylko po to by następnego dnia odkryć, że to nad czym ślęczałem cały dzień wylądowało w koszu. Pamiętam też jak Lucas wyciągnął pomięty papier z kosza i powiesił sobie nad łóżkiem. Miałem pięć lat.

Najgorszy okres w moim życiu? Zdecydowanie rok gdy zabrakło mojego ukochanego braciszka. Nienawidziłem zamku zwanego Hogwartem, nienawidziłem aż do momentu gdy sam przekroczyłem jego próg. W chwili gdy stary kapelusz wylądował na mojej głowie RAVENCLAW czułem, że jestem szczęśliwy. Wszystko wróciło na swoje miejsce. Znów był on i ja. I choć nie bardzo wiedziałem czemu taki głupek jak ja trafił do domu, w którym mądrość jest w cenie był to scenariusz idealny. W duchu dziękowałem tiarze, za to, że spełniła jedno z moich marzeń. I choć straszny ze mnie leń, któremu do idealnego kruczka z pewnością daleko, często ślęczę z nosem w książkach by nie zawieść starego kapelusza. Czułem się tak jakby ona podejmując taką decyzję oczekiwała czegoś w zamian. Mam nadzieję, że dostała chociaż małą namiastkę. Jestem nastolatkiem.

Zmieniłem się. Szkoła zmieniła mnie. Przesycony samotnością, którą odczuwałem, teraz zawsze otaczam się wianuszkiem ludzi nie chcąc dopuścić do siebie swoich myśli. One mnie przerażają. Gdy jestem sam patrzę na świat racjonalnym okiem. Przeraża mnie. Jego marnota, okrucieństwo i to, jakie stwory rodzi swoim łonem. Mam kilka blizn na nadgarstku. Nie, nie zrobił mi ich kot. Zrobiłem je sobie sam, bo byłem. sam. Gdyby samotność przybierała postać z pewnością zamieniałby się w nią mój bogin. Nie ważne z kim, nie ważne gdzie, ważne że z kimś. Ważne, że nie samemu. Największym koszmarem dla mnie byłoby zamknięcie mnie w cholernej izolatce. Myślę, że ludzie, którzy otworzyliby ją po dobie znaleźliby martwe ciało. Jestem beztroski, roześmiany, otwarty i gadatliwy. Wszyscy, którzy widzą moją personę przemierzającą szkolne korytarze, śmiało mogą powiedzieć to optymista. Jednym z moich największych talentów jest umiejętność sprawiania pozorów. Umiejętność przybierania maski. Prawda wygląda zupełnie inaczej. Jestem pesymistą. Pesymistą z wyboru. Jestem tylko zbyt wielkim tchórzem by pokazać to światu. Ja nie jestem szczęśliwy. Jestem samotny, niezależnie od tego ile ludzi mam wokół siebie. Oni są tylko marionetkami, tłumem, który stwarza iluzję egzystowania w grupie. Szkoda tylko, że każdy może liczyć tylko na siebie. Im szybciej się to pojmie, tym krócej oszukuje się samego siebie. 

W przyszłości będę aurorem. To jest zawód dla pesymistów. Nie mając do kogo wracać, nie trzeba obawiać się o życie. Przecież to tylko krótki odcinek w wieczności, którą dostaliśmy. 

________________________________________________________________

Pewnie się znamy.  Od razu mówię, że rozpisywać się lubię, więc nie jojczeć jak mi wyjdzie troszkę długo. Powiązania wszystkie tak, wolę zdecydowanie zaczynać niż je wymyślać, choć czasem coś mi do głowy wpadnie. Tytuł jak i cytat pod zdjęciem to teks piosenki In Flames - The Chosen Pesymist. Nazwiska pana, którego buźka widnieje u góry niestety nie znam. To tyle mojego bełkotu :)

Odpisuje sobie wedle własnego widzi mi się i bardzo nie lubię jak ktoś się upomina. Ja naprawdę pamiętam tyle, że nie zawsze mam pomysł i nastrój.