close your mouth and open up your heart and baby satisfy me.

Baby close your eyes and listen to the music 

Drifting through a summer breeze 

It's a groovy night and I can show you how to use it 

Come along with me and put your mind at ease 

Syriusz Black

1 września 1960 | Londyn

Gryffindor | VII klasa

Nowofunland | Ponurak

Dąb | 12 cali | Jad toksyczka

Niezarejestrowany animag  

Przysięgam uroczyście, że knuję coś niedobrego.

W domu rodzinnym Syriusz miał ostrą patologię.

Nazwisko 'Black' w papierach od zawsze było tylko formalnością. Nigdy nie odczuwał specjalnego sentymentu do rodzinnych tradycji i przekonań, szczególnie tych związanych z kwestią mugolaków i samych mugoli, co może wynikało nie tyle z jego pozytywnego podejścia do ludzi i chęci szukania w nich dobroci, a zwykłej ignorancji. Poza tym łaskę Syriusza można było zdobyć nie zamożnością portfela, a inteligencją, poczuciem humoru i... lizusostwem. W tej jednej rzeczy był podobny do innych Blacków, karmił się pochwałami, a swoje ego umiejscowił znacznie wyżej, niż sięgać mogą ludzkie oczy. Nie przyczyniło się to jednak do jego degeneracji w takiej mierze, jak choćby jego młodszego brata, ani myślał czcić Voldemorta czy wstępować w szeregi Śmierciożerców, przeciwnie. Jego bunt zaczął się już po przekroczeniu progu Wielkiej Sali, gdy Tiara przydzieliła go do Gryffindoru, nie do Domu Węża jak resztę jego krwiożerczej rodzinki, a Syriusz... Wcale się tym nie przejął. To było jak dar od losu, nie dość, że utarł nosa matce histeryczce, to jeszcze okazało się, iż trafił do jednego dormitorium ze swoim przyszłym najlepszym przyjacielem. Nie obchodziły go też docinki ze strony Ślizgonów, którzy pokpiwali z młodego Gryfona, co to podobno splamił dobre imię rodziny, ale o to mu przecież chodziło. Pokazać, że Blackowie wcale nie są tacy czyści jak łza, a szczególną satysfakcję sprawiało mu to, iż kuzynki, zwłaszcza Bellatriks, gotowały się na samą myśl o poważnej zmazie na honorze, ale nie mogły nic zrobić.

W pierwsze wakacje kontynuował doprowadzanie Walburgii do szału, gdyż jego pokój, dotychczas tonący w przepychu i antycznym szyku, zyskał nowy wystrój w kolorach Domu Lwa. Na ścianie, którą wcześniej pokrywały drogie jedwabne tapety, zawisły zdjęcia z Huncwotami, proporczyki Gryffindoru oraz mnóstwo mugolskich plakatów z motocyklami i dziewczętami w bikini. Szczególnie te ostatnie wyprowadzały matkę z równowagi, gdyż mieściły w sobie i słabość mugoli (nieruchome zdjęcia? Pf.), i gorszącą nagość (innymi słowy zazdrość, wiadomo). A że starszy synalek był sprytny, zaklęcia Trwałego Przylepca nie dało się cofnąć niczym i w końcu drzwi tego pokoju otwierał tylko jego lokator. Do czasu, kiedy w VI klasie czara goryczy się przelała i młodzieniec uciekł z rodzinnego domu do swojego najlepszego przyjaciela, którego rodzice przyjęli Blacka cieplej, niż mógł sobie wyobrażać. O co poszło? Jak zwykle o Regulusa. Trzeba wam wiedzieć, iż w rodzinie Blacków role braci były odwrócone, bo to ten młodszy stawiany był starszemu za wzór cnót i arystokratycznego błękitu, czego Syriusz nie bardzo chciał pojąć. Kiedy 'ten gówniarz' zdecydował się zasilić szeregi Śmierciożerców nie tylko zyskał kolejne przywileje w rodzinnym domu, ale też poważnie przeraził Łapę, który pomimo jawnej niechęci przejął się tym, że jego mały braciszek na pewno nie poradzi sobie w nowej roli. W momencie, kiedy przy obiedzie zakpił z Czarnego Pana i Regulusa mówiąc, że ten drugi nie dożyje przyszłego roku, bo go szefuncio wykorzysta i zlikwiduje, rozpętało się piekło. Awantura co sekundę przechodziła na kolejny poziom, aż w końcu nikt nie wiedział, o co tak naprawdę chodzi. Gryfon miał dosyć, zabrał bagaże, różdżkę i Błędnym Rycerzem uciekł do domu Potterów. W tym momencie jego powiązania z Blackami się kończą, bo mamusia wypaliła go z drzewa genealogicznego, podobnie jak Andromedę, bo poślubiła mugolaka, i wuja Alpharda, bo trzymał stronę młodego i nawet przepisał mu swój majątek, i całkowicie zerwali kontakty.

Satanista, metalowiec, buntownik z wyboru.

Syriusz, chociaż lubi roztaczać wokół siebie aurę wyniosłości i prawdziwie szlacheckich manier, jest czarującym i uprzejmym chłopakiem, który niejednokrotnie przyczynił się do darowania kary u co podatniejszych na jego wdzięki prefektów czy profesorów. Zawsze był bardziej ułożony od Jamesa i chyba tylko on umiał powstrzymać go od różnych wybryków. Inna sprawa, że rzadko to robił, zwłaszcza, gdy na horyzoncie pojawiał się Snape i naprawdę było mu obojętne, czy zawiśnie głową w dół, czy nie. Tłustowłosy Ślizgon zdaniem Blacka nie powinien chodzić po ziemi, bo niejednokrotnie był przyczyną wielu kłopotów, które spadały na Huncwotów, poza tym nie było chyba osoby, która darzyła go sympatią. Nienawiść między nimi zwiększyła się po mogącym doprowadzić do tragedii dowcipie, w którym to Łapa wspaniałomyślnie podsunął Smarkerusowi sposób, w jaki bezpiecznie dostać się do Wrzeszczącej Chaty. Względnie bezpiecznie, bo na wycieczkę wybrał akurat noc, kiedy Remus miał przemienić się w wilkołaka i wszystko skończyłoby się źle, gdyby James go nie uratował. To głupie, najpierw łazi za nimi i wypytuje, gdzie co miesiąc znika Luniaczek, a potem ma pretensję, że o mało co nie zginął! Sam się prosił, nie?

Inteligentny, często ironiczny, gdyż nie widzi innego sposobu na porozumienie sie z owładniętym wojną światem czarodziejów. To nie tak, że nie dostrzega powagi sytuacji, wręcz przeciwnie, ale Hogwart jest w jego mniemaniu niezniszczalną twierdzą i nawet jeśli wokół wszystko zostanie zburzone, tak zamek nawet się nie obkruszy w fundamentach. Jego beztroska może wynikać z tego, iż bądź co bądź jako Black nie musi przejmować się tym, iż jego rodzina nagle zniknie w niewyjaśnionych okolicznościach i przepadnie jak kamień w wodę. Teoretycznie powinien bać się o samego siebie, w końcu kumpluje się z wilkołakiem i różnymi brudnymi typami, ale Syriusz od zawsze żył ryzykiem i łamaniem zasad. Gdyby tak nie było, Filch nie musiałby utworzyć oddzielnej kartoteki na wybryki jego i Jamesa, a sami chłopcy nie znaliby kanciapy woźnego na pamięć, w końcu ich częste pobyty wyrównują średnią całego Gryffindoru.

Ma smykałkę do zaklęć, nawet tych czarnomagicznych, bo bez ich pomocy Mapa Huncwotów na pewno by nie powstała. Ten zwyczajny z pozoru kawałek pergaminu stał się przepustką do każdego miejsca w zamku i jego okolicach, a nocne wyprawy nabrały zupełnie nowego wymiaru. Dodajmy do tego pelerynę-niewidkę Pottera i zestaw szkolnych psotników w komplecie. Och, nie zapominajmy o ułatwieniu w postaci szpiega w szeregach wroga (Luniaczek prefektem! A to dobre!) i biednym Glizdogonie, który lata wszędzie, gdzie mu każą bezczelnie wykorzystując fakt, iż Peter prawdopodobnie ma w swoim pokoju ołtarzyk poświęcony Świętej Trójcy Hogwartu. Moc magiczna znacznie mu ułatwiła zostanie animagiem, bo wprawdzie potrzebował do tego sporo czasu, ale na pewno mniej, niż reszta. Z początku tylko on towarzyszył Remusowi w Chacie, ale po krótkim okresie balowała tam już cała czwórka.

A skoro już mówimy o imprezowaniu - Syriusz wcale nie ma dzikiej natury. Owszem, fajnie jest posiedzieć przy piwie kremowym albo Ognistej, potańczyć i się pośmiać, ale wbrew wszelkim plotkom nie jest tym, który po odpowiedniej ilości alkoholu tańczy na stole. Nigdy też świadomie nie złamał żadnego dziewczęcego serduszka, bo chociaż zdaje sobie sprawę z własnej atrakcyjności, nie znalazł jeszcze żadnej, którą mógłby nią obdarzyć w całości. Ale może to dobrze, to typ wolnego strzelca samotnika, bo razem z Jamesem po ukończeniu szkoły chcą wstąpić do miejscowej partyzantki. Śmierć tyranom! Poza tym, pies na łańcuchu nigdy szczęśliwym nie będzie.

I tak szatę mam już dość brudną, nie musisz mnie dotykać.

Ohoho, czegoż to nie można powiedzieć o zewnętrznym wyglądzie Łapy! Chociaż, szczerze mówiąc, cała jego uroda i oddziaływanie na płeć przeciwną wynika raczej z tajemniczego charakteru, niźli z jakichś niesamowitych walorów, niemniej nie można mu ująć nic z przystojnej twarzy. Syriusz ma charakterystyczne dla rodziny wyraźnie zaznaczone kości policzkowe, szare oczy i wyraziste brwi, które nadają jego spojrzeniu nieco orlego charakteru. To nie typ zniewieściałego chłopaczka, który ma kobiece, różowe usta i delikatne dłonie - jego usta, chociaż kuszące, często są spękane i pozaznaczane malutkimi strupami, bowiem chłopię ma nieładny nawyk gryzienia ich w stresie czy zupełnie nieświadomie. Jest dość wysoki, mierzy metr osiemdziesiąt z hakiem, a jego ciało wprawdzie nie ma atletycznej budowy, ale kości nie wystają w każdym możliwym miejscu. Ot, gdyby mu się chciało dopracować mięśnie, toby mógł smażyć na nich omlety, a tak na ramionach i brzuchu jawi się jedynie delikatny zarys, który wygląda jak namalowany.

Ubrania preferuje wygodne i szykowne, najczęściej w stonowanych kolorach. Nie za bardzo przepada za szkolnymi szatami, bo przypominają sukienkę albo sutannę mugolskich duchownych. Marynarki, swetry, rzadziej bluzy, bo nie są eleganckie, skórzane kurtki i różne takie. Lubi dodawać sobie atrakcyjności nieco rockowym wyglądem i zniewalającym uśmiechem, który tylko na pierwszy rzut oka jest niewinny.

WIĘC POWINIENEŚ UMRZEĆ! LEPIEJ UMRZEĆ, NIŻ ZDRADZIĆ SWOICH PRZYJACIÓŁ! MY BYŚMY TO SAMO ZROBILI DLA CIEBIE!

Odautorsko

Mam nadzieję, że Syriusza nie spieprzyłam, bo byłoby źle.

Wątki długie, czasem pomijam, nie odpisuję po kolei, nie umiem zaczynać.

Na zdjęciach i gifach boski Jeremy Young.

Cytaty z książki i z Nonsensopedii.

Paczta na Huncwotów - klik.
I przyjemna dla oka wersja piosenki z początku karty - klik.