Just promise you'll stand, you'll be strong

swim with the current and float away

   Osiemnasty lipca tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego pierwszego roku nie był szczególnym dniem. W całej Anglii siąpał delikatny deszcz, słońce schowało się za ciężkimi chmurami i tylko dwudziestostopniowa temperatura była dowodem na to, że w Wielkiej Brytanii aktualnie panował środek lata. Brytyjczycy jednak byli do tego przyzwyczajeni, w przeciwieństwie do żądnych zwiedzania turystów, którzy byli niewątpliwie rozczarowani niezbyt przyjazną pogodą.

  Osiemnasty lipca tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego pierwszego roku na pewno nie zapadł ludziom szczególnie w pamięć. Był to kolejny pochmurny, monotonny dzień dla większości mieszkańców Londynu. Chodniki były pełne śpieszących się donikąd przechodniów, zaś na ulicach ciągnęły się długie rzędy trąbiących aut i innych pojazdów. Ot, nic szczególnego. Żadnych ataków terrorystycznych, wypadków na wielką skalę czy gwałtownych burz.

   Osiemnasty lipca tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego pierwszego roku był zwykłym dniem. Tego właśnie dnia przyszłaś na świat. Dokładnie trzy minuty po północy, jako Saga Villemo Nielsen, córka szczęśliwego, norweskiego małżeństwa, które wyemigrowało do Anglii. Krucha, niewielka istota, która swoją obecnością na tym świecie nie zmieniła zupełnie nic, prócz życia pojedynczych jednostek. Wszakże czym jest jedna duszyczka przy milionach innych dusz?

  Masz pięć lat. Jesteś jeszcze dzieckiem. Wesołym, wiecznie rozgadanym i beztroskim dzieckiem. Jak na pięciolatkę jesteś nadzwyczaj grzeczna. Zupełnie nie przypominasz tych wszystkich rozpieszczonych bachorów, które awanturują się z byle powodu. Posłuszna i jakże urocza z ciebie istotka, która zawsze i wszędzie zachowuje się wzorowo. Złote dziecko, oczko w głowie rodziców. Tylko niekiedy potrafisz być niewyobrażalnie męcząca. Szczególnie, gdy niemal codziennie przyprowadzasz do domu jakieś bezpańskie zwierzę, a rodzice nie mają serca ci się sprzeciwić, widząc te twoje duże, błagalne ślepia.
   Masz dwanaście lat. Do tej pory chodziłaś do mugolskiej szkoły tylko ze względu na matkę. Jednak kiedy po długich latach wyczekiwania dostajesz upragniony list z Akademii Magicznej, bez namysłu rzucasz wszystko i pierwszego września stawiasz się na peronie i wsiadasz do pociągu, który wiezie cię do celu. I nawet nie wiesz, kiedy zleciało te kilka godzin podróży. Jednak nie myślisz o tym, zbyt zaabsorbowana widokiem jaki wokół ciebie się roztacza. Najbardziej jednak jesteś przejęta widokiem Tiary Przydziału, która z czasem kieruje cię do stołu Puchonów.
   Masz szesnaście lat. Nawet nie wiesz jakim sposobem ten czas tak szybko minął. Jesteś dumną Puchonką na szóstym już roku, która bez problemu zdała wszystkie testy. Jesteś szóstoklasistką, która może pochwalić się wspaniałym patronusem przybierającym postać gronostaja. Dziewczyną, która boi się wilkołaków. Po prostu zwykłą, niewyróżniającą się z tłumu czarownicą.

  Jesteś człowiekiem. Człowiekiem wrażliwym, podatnym na zranienia, który swoimi największymi sekretami nie dzieli się nawet z przyjacielem. Człowiekiem o dobrym sercu, pełnym nadziei, miłości i wiary w ludzi. Człowiekiem zbyt ufnym i naiwnym, aby samodzielnie przetrwać w tym brutalnym świecie, dającym się zmanipulować wszystkim dookoła, choć za każdym razem przyrzekasz, że był to ostatni raz. Nic się jednak nie zmienia. Za każdym razem dajesz się nabierać na te same kłamstwa. Wierzysz innym i robisz to, co chcą, gdyż za bardzo boisz się odrzucenia. Chcesz być lubiana, chcesz być kochana, chcesz czuć, że ktoś obok ciebie zawsze jest.

   Jesteś dziewczyną. Dziewczyną jak inne nastolatki w twoim wieku, a jednocześnie zupełnie inną. Dziewczyną wiecznie roześmianą, która nigdy nie daje po sobie poznać, że coś jest nie tak. Wszystko dusisz w sobie, bojąc się obarczać innych swoimi problemami, które zżerają cię powoli od środka niczym pasożyt, nie chcąc doprowadzić do twego ostatecznego końca. Codziennie robisz dobrą minę do złej gry, cały czas udając. Masochistka, tak powiadają. I kto wie, może jest w tym odrobina prawdy? Nie zważasz bowiem na swoje uczucia, które tłumisz w sobie. Chcesz być po prostu jak inni, choć tobie nigdy się to nie uda. Zbyt wielka z ciebie perfekcjonistka, aby wpasować się do stereotypu dzisiejszego nastolatka.
   Jesteś uczennicą. Uczennicą ambitną, która dąży do celu nie po trupach, a dzięki swojej zawziętości. Uczennicą, potocznie nazywaną przez innych kujonem, choć nie ma w tym ani krzty prawdy. Ludzie bowiem lubią używać słów, których znaczeń nawet nie znają. Lubią nadawać im nowe znaczenie, niekiedy tak różne od tego prawdziwego, tym sposobem je po prostu bezczeszcząc. Ale cóż możemy na to poradzić? Wszakże nie wszyscy posiadają inteligencję, tak ważną w dzisiejszym świecie. Dlatego możesz być z siebie dumna, nie jesteś taka jak inni. Och, zaraz. Przecież ty chcesz być jak inni. Z marnym skutkiem, niestety.

   Jesteś Puchonką. Stereotypową Puchonką. Przyjacielską, wierną aż po grób Puchonką, która stara się pomagać wszystkim dookoła i szerzy miłość samą swoją obecnością. A przynajmniej chcesz, aby tak było, gdyż nie zawsze ci to wychodzi. Ty jednak się tym nie przejmujesz i dalej robisz swoje, unikając przy tym wszelkich konfliktów. Nie jesteś bowiem osobą, która lubi się kłócić. Wręcz przeciwnie, uciekasz się i chowasz, gdy czujesz, że nadchodzi jakakolwiek awantura. Robisz wszystko, aby nikogo nie zdenerwować. Niemal płaszczysz się przed innymi, żeby tylko nie zostać osobą, nad którą będą się znęcać.

Saga Villemo Nielsen

lat szesnaście

hufflepuff

VI rok

and each little lie making mountains

__________________________

Jestem głupia i tyle. Ale Herbatka chętna na wątki. Amen. 

P.S. - Zdjęcia z deviantart.com, cytat - You Me At Six.